Home...

Daar ben ik dan weer, thuis op de Frits Coerslaan... het allerlaatste berichtje voor deze blog schrijvend! Inmiddels begin ik weer een klein beetje aan Nederland gewend te raken, heb ik weer van Hollandse kaas mogen genieten, een zak met drop kunnen leegeten... en me in de Albert Heijn af staan vragen of ze in Nederland überhaupt ergens papayas verkopen?!

Ja, natuurlijk mis ik Hawaii, en Loren, Hal, Tamar, Brian, Matt, Jeff, Robin, Richard, David, Sara, Joe, Frank, Tim, Kelly, Janet, Dave, Mike, Lopaka... en de rest van de HVO staf, het nationaal park, de vulkaan, het regenwoud, de Diepvries Dorm. Ik woonde daar, was onderdeel van het dagelijks leven op Hawaii, en het was heel raar om te zeggen dat ik naar huis ging terwijl ik me daar zo thuis voelde! Het zal nog wel even duren voordat ik weer volledig aan Nederland aangepast ben - misschien blijft er altijd wel een beetje Aloha spirit achter - maar life goes on here, met genoeg prachtige dingen in het vooruitzicht.

Tijd dus om deze blog nu echt af te sluiten met een laatste, maar welgemeende:

Aloha!

Utrecht, 01-16-2009 (haha)

Pacific, Atlantic... only the North Sea now left to cross.

Tja, dit zal wel m'n allerlaatste berichtje vanuit het buitenland op deze blog worden. Niet alleen omdat mijn laptopbatterij nog 27 minuten te leven heeft, maar ook omdat ik een uurtje geleden ben aangekomen op London Heathrow vanuit Los Angeles. Pfiew, ik ben wel enorm gaar nu van alle vluchten (2 uur van Hilo naar Honolulu, 5 uur van Honolulu naar LA en 10 uur van LA naar Londen), maar vooral van het gedag zeggen tegen alles en iedereen. Afscheid nemen is niet bepaald mijn sterkste punt, en zeker niet als ik afscheid moet nemen van het eiland waar ik me zo ontzettend thuis voelde. Dat ik dan ook nog eens heel erg gehecht ben geraakt aan Loren wil dan ook niet erg meewerken, dus het afscheid zondag was niet eenvoudig. Na 's ochtends afscheid te hebben genomen van Hal, m'n huisje en het nationaal park bracht Loren me in de door mij o-zo-geliefde State Car naar Hilo, waar we in een restaurantje lunchten en daarna de rest van de middag naar de golven in Hilo Bay hebben zitten staren (haha, ja... je gaat aan de haal met een surfer of niet he). Met een flinke brok (zeg maar gerust een stuk steen ter grootte van Mauna Loa) in m'n keel nam ik afscheid op het vliegveld... ineens kwam alles boven wat m'n nieuwe hippie-vrienden de dag daarvoor tijdens een optreden van Loren's band tegen me hadden gezegd. 'Just don't go... throw away your ticket and you can stay in my campervan, and we'll find you a house' aldus Pam (van wie ik op aandringen van haar ook inmiddels haar telefoonnummer heb, mocht ik me bedenken haha). Tja, als US Customs me niet het land uit zou gooien als ik langer zou blijven, ik geen aio-plek had in Utrecht en meer dan 100 euro nog op m'n bankrekening had staan, was ik misschien wel zo dapper... Quote van hippie-vriend #2: well, if your heart tells you to come back to this place, listen to your heart'. I will, I will. Ik sluit niet uit dat mijn eerste verdiende salaris op gaat aan een ticket naar San Francisco en Hawaii.

Neemt overigens niet weg dat ik er niet naar uitzie om iedereen in Nederland weer terug te zien! Bereid jullie maar vast voor: nog maar een paar uurtjes en dan ben ik teruhug! Ik denk dat mijn laptopaccu me nog net genoeg tijd geeft om tenslotte iedereen te bedanken die mijn blog trouw heeft gevolgd, berichtjes achtergelaten, post gestuurd... Mahalo nui loa!! Zoals jullie zien hadden de kaarten een mooi plekje op mijn muur in het huis:

Tenslotte: dankjewel pap en mam, voor het mogelijk maken van deze fantastische ervaring. Er komt straks denk ik een andere dochter terug op Schiphol dan jullie hebben uitgezwaaid in oktober, maar wel een dochter die jullie heel erg dankbaar is en jullie eeuwige enthousiasme voor al die rare geo-activiteiten heel erg op prijs stelt.

Mahalo to all.

Sulphur Story - the end.

Looking out upon the city lights

and the stars above the ocean,

Got my ticket for the midnight plane

and its not easy to leave again.

Took my clothes and put them in the bag;

try not to think just yet of leaving.

Looking out into the city night

and it's not easy to leave again.

(Honolulu City Lights)

This is it. Finito. Over. Done. Finished.

Mijn werk bij HVO zit erop, en dat is een heel raar idee... Times flies when you're having fun - en dat realiseerde ik me gisteravond nog eens extra hard toen ik voor de laatste keer m'n computer op het observatorium uitzette, m'n spullen opruimde en van mensen afscheid had genomen tijdens de pau hana in de keuken van HVO (pau hana = borrel).

Eerder die dag was ik nog druk bezig met het analyseren van de data die we in de afgelopen twee weken verzameld hadden. Exciting things going on here! Na de brown plume op December 4 (waarvan mijn foto's nu zelfs al in de lokale krant zijn gepubliceerd!) lijkt er een hoop verandert te zijn in de eruptie - zoveel zelfs dat we ons regelmatig afvragen of de eruptie pau (voorbij) is! De temperatuur van de gasplume is sterk gedaald, de seismische activiteit is minder geworden, en er komt vrijwel geen as meer uit de vent - allemaal tekenen dat de eruptie over is. Gelukkig zijn er nog altijd opstandige geochemici die zeggen dat de eruptie hooguit gepauzeerd is! De gas emissies zijn namelijk nog altijd hoger dan het gemiddelde van voor de eruptie.

Desondanks lijkt de gas-uitstoot wel verandert te zijn. Normaal gesproken komt er vrijwel alleen maar SO2 uit de plume, en nauwelijks H2S ('rotte eieren' lucht), maar in de afgelopen weken zijn de H2S emissions sterk toegenomen van zo'n 1 ton/dag in November naar 10-20 ton/dag begin Januari. Nog steeds maar een kleine hoeveelheid in vergelijking met de dagelijkse SO2 flux van rond de 500-800 ton/dag, maar een gemiddeld persoon kan H2S al ruiken bij een concentratie van 0.002 ppm (en wij meten 3 ppm H2S middenin de plume!). Dat, in combinatie met de doordringende geur van H2S, zorgt veel eerder voor onrust onder de bevolking dan SO2! Taak dus voor het observatorium om mensen op de hoogte te brengen dat de H2S uit de vulkaan komt en dat mensen bij een ongunstige windrichting een H2S stank kunnen waarnemen.

Though some crazy people in this world do like the smell of H2S...

Rest voor ons geochemici alleen nog de vraag wat de verandering in gascompositie heeft veroorzaakt... We vermoeden dat het iets te maken heeft met de heftige regenval rond de kerst, toen het hier verschrikkelijk hard heeft geregend. Mogelijk zorgt het water ervoor dat de omgeving is veranderd van een oxiderende omgeving naar een reducerende, of zorgt het water ervoor dat het SO2 kan reageren met mineralen in de vent. Volgens mij is er maar één ding dat HVO nodig heeft om dit probleem op te lossen: een massa-spectrometer ;-) , ohja en een isotopen-geochemicus, duh. Zoals Tamar zei, isotopen-geochemie is eigenlijk het enige dat ontbreekt in hun monitoring, en ik geloof dat ik haar redelijk heb weten te overtuigen dat dit soort problemen als de oorsprong van het H2S en de interactie met regenwater wel eens heel goed met isotopen-geochemie opgelost kunnen worden, en dat het daarnaast een waardevolle aanvulling zou zijn voor de long-term monitoring. Waarop zij vervolgens zei dat ik als ik wilde, zeker moest proberen om na m'n PhD funding van de USGS te krijgen voor een postdoc bij HVO, om te werken aan de introductie van het gebruik van stabiele isotopen in de gas geochemie.... Let's conquer the world with stable isotope geochemistry!!

Aangezien zwavel & me de beste vriendjes zijn geworden in de afgelopen drie maanden (en voor de komende vier jaar ;-) besloot ik vorig weekend om nog meer zwavel te gaan bekijken/ruiken in Sulphur Banks, dat op nog geen 10 minuten lopen van de dorm ligt. In feite is het een klein gebiedje in de caldeira waar flink wat hydrothermale activiteit is, compleet met H2S dampen en prachtige zwavelkristallen. Ahja, het goot van de regen, maar who cares? (oké, het kostte me de rest van de avond om weer een beetje op te warmen...)

Gelukkig was Loren (van HVO) zondag zo aardig om me mee te nemen naar een warmere plek, namelijk de Puna-coast waar ik eigenlijk nog niet eerder was geweest (de zuidoostpunt van het eiland). Van de oorspronkelijke surf-plannen kwam niet zoveel terecht, maar zeg nou zelf... je eigen lillikoi's oprapen (passievruchten) en vervolgens uitslurpen is ook niet verkeerd toch? We besloten 's avonds maar te doen alsof het bij zijn huis (nog steeds op iets van 3000 feet hoogte) net zo warm was als aan de kust en spareribs te grillen op de barbeque... brr. Gelukkig had ik ook maandagavond weer een goede reden om De Diepvries Dorm te ontsnappen, want naast surfdude is Loren ook gitarist in verschillende bands, en speelde maandagavond in warm 'n sunny Pahoa. Hawaiiaanse muziek is vooral veel gitaar (slack key) en pretty awesome, en het nummer Honolulu City Lights dat ze speelden maar al te toepasselijk...

Verder nog m'n laatste foto's deze week vanaf het observatorium en de caldera... Mauna Kea is nog steeds bedekt met een witte deken van sneeuw.

En de plume rond zonsondergang, vanaf de Byron Ledge overlook - nog geen 5 minuten lopen vanaf de dorm.

Ik vlieg morgenavond (zondag) rond 18:30 van Hilo naar Honolulu, en dan maandagochtend om 7.00 uur van Honolulu via Los Angeles naar Londen, waar ik dinsdagochtend (lokale tijd) 11:00 uur ofzo aankom, en dan weer rond 16:00 uur op het vliegtuig naar Amsterdam stap. Voor nu... nog even genieten van m'n laatste dagje hier!!

Aloha!!

Who needs fireworks if you have lava?

Terwijl jullie gisteren aan de oliebollen en het vuurwerk zaten, had ik hier m'n eigen spectaculaire einde van 2008: de geology overflight. Samen met Christina (al gepensioneerde geologe, maar nog steeds actief voor HVO) en Matt vloog ik van HVO naar de lava flows aan de kust, waar Matt en ik aan de westkant van de actieve flows en Christina aan de oostkant van de actieve flows werden gedropt, zodat we al karterend naar elkaar toe konden werken. Na een uurtje zoeken vonden we een flink stuk met actieve flows - blijft zo ontzettend gaaf om lava te zien stromen!! Na het karteren namen we een sample uit één van de actieve flows, en stapten vervolgens weer in de helicopter die inmiddels gearriveerd was. Met behulp van de heli karteerde Matt vervolgens de kustlijn waar de lava in de oceaan stroomt: de heli vliegt langs de kustlijn en met behulp van een simpele GPS wordt de track opgeslagen. Na een paar camerakaarten vervangen te hebben bij de Pu'u 'O'o cone vlogen we weer terug naar HVO, maar niet voordat we nog even een paar rondjes boven Halemaumau gevlogen te hebben.

Actieve pahoehoe-flow:

Lava breakout:

Matt in actie: waypoint zetten bij de lava breakout:

Lavaflows met de pali op de achtergrond

Plensbuien op de hete lava zorgen voor een spectaculair uitzicht...

Wauw... hete lucht boven de lava

Pahoehoe channel flow

Breakout

De chopper - dit keer met deuren!

Sea arch vanuit de heli

Ocean entry plume

Lavaflows van bovenaf gezien

Skylight

Halemaumau

I bet there isn't any better way to end an awesome 2008!

Want awesome was dit jaar zeker... Met m'n uitstapjes naar Marokko, Aliaga, IJsland en Hawaii was ik dit jaar bijna 5 maanden van huis, leerde ik fantastische nieuwe mensen kennen, realiseerde ik me dat de US zo slecht nog niet is en best kans dat ik daar over een paar jaar probeer een postdoc te vinden, en ohja.. ik studeerde ondertussen ook nog af en vond een baan als aio. Niet slecht toch! Wat 2009 gaat brengen....? Een baan, een nieuw huis en hopelijk weer een heleboel toffe reizen. Het jaar begon gisteravond in ieder geval super met een feestje met Matt, Hal en 4 van zijn vrienden in het huis van de park ranger Jay (waar Hal aan het housesitten was), met open haard en vuurwerk om 0.00 uur. Nou ja... ietsje later want het kostte iets langer dan we hadden ingeschat om terug te lopen vanaf de feestje in KMC's lava lounge, haha. Maar who cares? It's 2009 and I'm ready for another gorgeous year!

Bro, let's go holoholo on da island of O'ahu!

Na bijna 12 weken op da Big Island of Hawai’i te hebben gewoond begint mijn integratie-proces zijn einde te naderen. Niet alleen is mijn dagelijks eetpatroon aangepast aan Hawai’i (papayas, ananas, Kona koffie, en niet te vergeten: Maui rum) en is de shaka sign mijn nieuwe favoriete handgebaar, ik begin ook steeds meer vordering te maken met pidgin Hawaiian. Tijd dus voor een blog title in pidgin… wat het precies betekent laat ik voorlopig nog even aan jullie eigen verbeelding over, maar kleine hint: het is geen slechte beschrijving van mijn Kerstmis dit jaar op O’ahu!

Hoewel mr. Bush ons officieel allen de 26e een vrije dag had gegeven, was het in de week voor Kerstmis al zo uitgestorven op het observatorium dat Tamar voorstelde dat ik woensdag na de lunch maar vast vrij nam. Na nog een paar reistips over O’ahu gekregen te hebben van HVO’s surf dude Loren vetrok ik na de lunch richting Hilo… maar omdat ik officieel de State Car alleen naar Hilo mag rijden voor official purposes only stond ik anderhalf uur voor mijn vlucht vertrok nog in een radiowinkel te zoeken naar een connector voor ons instrument waar we concentraties H2S mee meten. De verkoper keek me echter aan alsof ik naar een koe op zoek was, maar leek eigenlijk geen flauw idee te hebben waar ik naar op zoek was (het is gewoon een simpel plugje net als je voor een TV of radio gebruikt, om twee uiteinden van een kabel met elkaar te verbinden, de beste verkoper dacht dat we met dat plugje concentraties gas meten…ahum), en zuchtte uiteindelijk na een paar minuten in verschillende lades te hebben gekeken ‘madam, I don’t think we have what you are looking for’. Uh… okido. Official purpose, check!

Een paar uur later stond ik op Honolulu International Airport, na een kort vluchtje vanaf Hilo. Eén van de belangrijkste redenen om naar Oahu te gaan is het fantastische busnetwerk dat ze daar hebben: voor twee dollar kan je het hele eiland rond, en de bussen rijden ook nog eens heel regelmatig. Ideaal dus, maar dan moet je wel de bushalte kunnen vinden… Net als op the Big Island houden ze op Oahu blijkbaar ook niet zo van wegwijzers, maar het is natuurlijk ook heel vanzelfsprekend dat je voor de bushalte op het vliegveld eerst naar een andere terminal moet, daar met een lift omhoog moet en vervolgens de bushalte aan de verkeerde kant van de straat vind (oké, het bleek éénrichtingsverkeer, dat moet ik dan toegeven)... Eenmaal in de bus (nee, het is niet zomaar een bus, het is The Bus) was ik bovendien erg blij met het ding-dong systeem dat elke halte omroept, want ik was even vergeten dat ik 1. in het donker aankwam, 2. misschien iets meer dan een Rough Guide kaart nodig had om mijn jeugdherberg te vinden tussen alle Sheraton, Hilton en Ryatt hotels, en 3. Honolulu een tikkie groter was dan Hilo. Waaahhh… SCHOK! Heb in mijn twaalf weken hier nergens zoveel mensen gezien, en realiseerde me al snel dat ik wel erg gewend was geraakt aan de relaxte, no-nonsense sfeer op the Big Island. Ondanks het enorme contrast met ‘home’ (ja, ik bedoel mijn knusse huisje in het regenwoud) had ik een prima kerstavond met een stel Ozzies in de Cheesecake Factory… *jummie*.

25 December 2008
Christmas present for a Cash Machine
Windward Oahu, North Shore and nighttime Honolulu
Loren had me gister de tip gegeven om met de bus het eiland rond te gaan en de surfers op de stranden van de North Shore te checken, en dat leek me wel een toffe besteding van mijn eerste Kerstdag (is weer eens wat anders dan veldwerk in Marokko of je volstoppen met rollades, nietwaar?). Omdat een deel van mijn cash spontaan was verdwenen in de Cheesecake Factory (hummm) gisteravond besloot ik nog even wat geld op te nemen in een uitgestorven Ala Moana winkelcentrum, maar een hongerige geldautomaat besloot dat mijn Nederlandse pinpas een veel te leuk Kerstcadeau was en hem maar in te slikken. Aaahhhhh… na een kortstondige vloekpartij voor het apparaat (dat toch niemand hier verstaat, haha) besloot ik maar het nummer te bellen dat op de geldautomaat stond.

Hello, this is First Hawaiian Bank, how can I help you?
- Eh… my Dutch debit card has just been swallowed by your cash machine and I need to get some cash. What do I do now?
Is it a First Hawaiian card?
- (zucht) No, it is a DUTCH card. From The Netherlands, in Europe.
…
Well… in that case your card has been destroyed and you should inform your bank about that.
WAT??? DESTROYED??? Je bedoelt: opgegeten, vernietigd, foetsie… mijn geliefde pinpas? Lekker is dat.

- So, there is no way I can get my money now?
No madam, I am sorry.

Zucht. Fijn. Na een kort paniek-telefoontje naar huis bedacht ik me dat ik met 12 dollar cash en een credit card nog best kon overleven en stapte alsnog in de bus richting Windward Oahu. Voor diegenen onder jullie die mijn eerdere blogs goed hebben gelezen: dat is dus de oostkust, want de tradewinds komen altijd uit het noordoosten.

Windward beach:


Na anderhalf uur hobbelen hopte ik uit de bus in Hau’ula (waar het inderdaad flink waaide) om daar een kort wandelingetje van een paar kilometer door het regenwoud te maken. En zie daar… mijn kerstboom van 2008!

(nou ja, met een beetje fantasie dan)

Na mijn regenwoudtripje stapte ik weer in de bus en stond 20 minuten later op Sunset Beach, aan de North Shore van Oahu. Dit strand is beroemd voor zijn golven: in de winter is dit de plek van de surf-kampioenschappen, als meer dan 15ft hoge golven richting het strand rollen. De golven waren vandaag niet zo hoog, maar ondanks dat waren er voldoende surfers om voor een aangenaam uitzicht te zorgen, heheh.

Volgens Loren was Haleiwa – cool surfersdorp iets verderop langs de busroute – ook zeker een bezoekje waard, maar op eerste Kerstdag helaas nogal uitgestorven, dus na een kort bezoekje besloot ik met de bus weer terug te gaan naar Waikiki en mezelf op een kerstdiner te trakteren in de Cheesecake Factory (ja… ze hebben daar meer dan alleen cheesecake, duh). Halverwege de avond trof ik daar ook Maria en Ashleigh, twee meiden die in dezelfde kamer in de jeugdherberg als ik sliepen en met wie ik had afgesproken om Waikiki by night uit te testen. Uhuhum… na de nodige cocktails kan ik u melden: test succesvol.

26 December 2008

Uh… did somebody switch of the lights?

Pearl Harbor

Na een dagje holoholo was het vandaag tijd voor een dagje geschiedenis in Pearl Harbor. Helaas was ik niet de enige met dat idee, want tegen de tijd dat ik was uitgeslapen en met de bus in Pearl Harbor was gearriveerd waren alle tours naar het Arizona Memorial al vol. Desondanks vond ik het toch wel erg indrukwekkend om op een plek te staan waar op 7 december 1941 een stukje trieste wereldgeschiedenis werd geschreven, toen een Japanse verrassingsaanval op de Amerikaanse marine basis in Pearl Harbor aan 2400 mensen het leven kostte en 4 US Navy battleships ten zinken werden gebracht. Aangezien ik bijna anderhalf uur in de bus had gezeten om in Pearl Harbor te komen wilde ik er wel iets meer doen dan alleen het kleine museumpje bekijken, en bracht daarom ook een bezoek aan de USS Missouri. Whoops… daar werd mijn ontbrekende kennis over de wereldgeschiedenis korter dan 300 miljoen jaar geleden pijnlijk duidelijk - het was me even ontschoten dat de Tweede Wereldoorlog pas officieel ten einde was toen Japan zich overgaf tegenover de Verenigde Staten, en ik wist al helemaal niet dat dit gebeurde op het dek van de USS Missouri. Weer wat geleerd vandaag.

Arizona Memorial:

USS Missouri:

De plek waar WW2 eindigde:

Op de terugweg van Pearl Harbor naar Waikiki deed ik maar eens een poging om de Postbank te bellen en te kijken of ik Emergency Cash kon aanvragen. Uiteraard kreeg ik weer eens de Meest Trage Persoon van de Postbank klantenservice aan de telefoon… (oké, oké, het was half 5 ’s ochtends in Nederland toen ik belde):

(na een kort gesprekje waarin ik uitlegde dat mijn pas was ingeslikt en dat ik op Hawaii zat en geld wilde opnemen).

Oké, maar zal ik dan eerst uw pas blokkeren?

- Oh ja, dat lijkt me wel een goed idee.

Even kijken… minuut lange stilte…

Zo, uw pas is geblokkeerd. En…ik zie dat u een afbeelding op uw pas had staan, nou deze afbeelding staat ook op uw nieuwe pas. Alleen is deze pas oranje, want zoals u misschien wel weet zijn we overgegaan op nieuwe pasjes, en deze heeft ook een chip en is dus oranje.

AARGHH!!! Alsof ik dat wil weten voor €1,50 per minuut!!! Who cares dat m’n pasje oranje is, als ik er maar geld mee kan opnemen als ik weer in Nederland ben… Toppunt van deze klantenservice was wel dat de beste medewerkster er na 8 minuten bellen achter kwam dat ik identificatie nodig had, me vervolgens uitgebreid naar m’n rijbewijs liet zoeken toen ik zei dat ik die wel bij me had – m’n paspoort had ik voor de veiligheid maar in m’n locker in het hostel achtergelaten – en me uiteindelijk meldde:

Nee, mevrouw… ik heb toch echt uw paspoort nodig. Waarom belt u over een paar uur niet even terug?

Zucht. Laat dan maar zitten, ik betaal alles wel met een credit card en haal m’n groenten en fruit de laatste twee weken dan wel in de supermarkt in plaats van op de markt. Wist ik veel dat een uur later – en 5 minuten nadat ik mijn avondeten in de supermarkt had gekocht – het hele eiland van Oahu zonder stroom zou komen te zitten voor de komende 12 uur door een blikseminslag, en je aan een credit card dus niet zoveel meer hebt! In ongetwijfeld de meest verlichte plek in de hele staat Hawaii leverde de stroomstoring overigens wel een bijzondere avond op: de straten van Waikiki waren donker, mensen waren driftig op zoek naar een plek waar ze eten konden kopen en ik eindigde die dag met aparte gesprekken met aparte mensen op Waikiki beach – een Japanner uit L.A. die een boek aan het schrijven was over de vraag ‘als iemand je zou vragen om 1000 dollar aan hem te geven, zou je dat doen?’ en met wie ik uiteindelijk mijn knoflookstokbrood deelde, en vervolgens een marinier uit Waikiki die zoveel militaire en Hawaiiaanse termen in het gesprek gooide dat ik af en toe geen flauw idee had waar hij het over had. Zeker een memorabele avond…

27 December 2008

The Ultimate Tourist

Diamond Head Crater, Dole Pineapple Plantation and Haleiwa

Zaterdagochtend was de stroomstoring natuurlijk hét gesprek van de dag in Waikiki’s Swube-heaven (Soft White Under Belly - stereotype Amerikaanse toerist, aldus Brian), zelfs bovenop Diamond Head Crater waar ik ’s ochtends omhoog wandelde. Toen ik op m’n teva’s het waarschuwingsbord passeerde dat me vertelde dat ik toch echt suitable footwear moest dragen, vroeg ik me nog af wat voor schoenen ze precies in gedachten hadden als suitable voor een betonnen geplaveid pad… maar blijkbaar is Diamond Head voor Waikiki-loving Americans het equivalent van de beklimming van Mauna Loa voor ieder ander. Serieus… er is niks moeilijks aan het pad, er zijn overal relingen en op de steilste stukken hebben ze een trap aangelegd, maar ondanks dat is het toch ‘brutal’, aldus een Amerikaanse. Nou ja, we gaan maar even op de ignore-the-rest-of-the-world mode om van het uitzicht te genieten, hoewel die richting westen vooral bestaat uit de hoge torenflats van Waikiki.

Diamond Head:

Uitzicht over Waikiki:

Om mijn dag geheel in stijl af te sluiten als Ultimate Tourist nam ik ’s middags de bus naar de Dole Pineapple Plantation, dat helaas voor een deel gesloten was door de hevige regens eerder die dag. Ondanks dat toch wel grappig om te zien hoe ananassen groeien, ik had werkelijk geen flauw idee.

28 December 2008

Now I see why they call it a RAINforest…

Manoa Falls

Op m’n laatste dag op Oahu wilde ik in eerste instantie een flinke hike gaan doen, maar met het slechte weer van de afgelopen dagen in de heuvels achter Honolulu leek me dat niet zo’n heel aantrekkelijk plan en besloot ik om maar een korte wandeling te maken naar de Manoa falls. Hemelsbreed nog geen 5 kilometer van Waikiki beach, maar het regenwoud in Manoa valley lijkt een compleet andere wereld. Helaas maakte het regenwoud zijn naam iets te goed waar: het pad richting de waterval was veranderd in een klein riviertje en op de terugweg van de waterval naar de bushalte regende het zo verschrikkelijk hard dat ik binnen een paar seconden doorweekt was…

Manoa Falls:

M'n jeugdherberg in Waikiki:

En een laatste blik op Waikiki beach:

Hoewel ik zondagavond blij was weer terug te zijn op the Big Island was m’n tripje naar Oahu toch wel erg geslaagd, en het was zeker een gedenkwaardige Kerstmis! Vorig jaar Kerstmis op een kameel in de Sahara, dit jaar op Hawaii – vraag me af waar ik volgend jaar zal zijn...!

Met een beetje geluk wordt oudejaarsdag 2008 ook zeer zeer gedenkwaardig… als het weer meezit mag ik morgen mee op een helicoptervlucht met de geology-group naar de flowfields, en daar de lavaflows karteren!! Dus terwijl jullie aan de oliebollen, appelflappen en oudejaarsconferenties zitten… keep your fingers crossed for me dat het morgen hier niet stortregent (zoals het de afgelopen dagen heeft gedaan).

Wens jullie alvast een heel goede jaarwisseling en een heel gelukkig, gezond en voorspoedig 2009!

Aloha!

Mele Kalikimaka!

Aloha!

Allereerst: bedankt allemaal voor jullie kerstkaartjes en e-mails!! De muur in mijn kamer hangt inmiddels al aardig vol met alles wat jullie gestuurd hebben, ik zal er binnenkort eens een foto van maken.

Dit keer niet al te veel tekst (het kost me steeds meer moeite om in het Nederlands te schrijven en ik ben een beetje te moe om hard na te denken), maar des te meer foto's... Afgelopen week vooral veel computerwerk op het observatorium gedaan, maar afgelopen weekend een super-weekend gehad. Vrijdag middag met Robin (vandaag naar huis vertrokken) en Sara (van de bug house, zondag naar huis vertrokken) naar Kona gereden, aan de westkust en daar op een strand de nacht doorgebracht. Dat was wel nodig, want zaterdagmorgen om 7.00 uur vroeg werden we in de haven van Kona verwacht voor de whale watching trip.

De haven in de ochtendzon, met de vulkaan Hualalai in de achtergrond:

In december zouden de humpback whales uit Alaska in de wateren van Hawaii moeten verschijnen, maar helaas voor ons waren ze zaterdagochtend even met vakantie... Wel Blainville's Beaked Whales gezien, die behoorlijk zeldzaam zouden zijn. Let op alle witte krassen op de walvis, dat zijn littekens van aanvallen van haaien.

En een jong, die nog niet zoveel littekens heeft:

Altijd mooi om te zien: spinner dolphins, de enige dieren die uit zichzelf om hun as kunnen draaien.

En een prachtig tropisch strandje, vlakbij de haven.

In de middag reden Sara en ik naar Mauna Kea, terwijl Robin zich klaar maakte voor zijn Manta ray snorkel. Weliswaar was ik een paar weken geleden ook al op Mauna Kea, maar met de sneeuw die er in de afgelopen weken gevallen was wilde ik er dolgraag weer naar terug. Met ons ieniemienie-autootje (formaat Volkswagen lupo) reden we naar het visitor's centre en na een snelle omkleed-sessie besloten we een poging te doen om naar de top te liften. Dat was bijzonder succesvol... na nog geen 10 minuten wachten bood iemand al een lift aan: achterin een pick-up truck wel te verstaan! Dat was wel even wat anders dan in een comfi government car... maar incredibly awesome!!

Het uitzicht vanuit de pick-up truck terwijl deze kreunend en steunend naar boven reed:

Sara (links) en ik: happy wahine (= Hawaiiaans voor vrouw).

Jaaaahhhh!!! Sneeuw op zo'n 4000 meter hoogte:

En de summit van Mauna Kea, op 4205 meter hoogte.

De Gemini (voorste) en Canada-France-Hawaii telescopes:

De NASA Infrared telescope, met de Haleakala vulkaan op Maui in de achtergrond.

De James Clerck Maxwell telescope (20% Nederlands eigendom!) en submillimeter array telescopes.

Freezing in front of the Subaru (links) en W.M. Keck telescopes (best raar om met je bikini nog onder je kleren op 4200 meter tussen de sneeuw te staan...).

De volgende dag: paradijselijk strandje net ten noorden van Kona Airport.

Nou, die foto's wilde ik jullie niet onthouden... Morgen nog tot een uurtje of 3 werken en dan naar Honolulu!

Mele Kalikimaka!

(prettige Kerstdagen in het Hawaiiaans)