Home...

Daar ben ik dan weer, thuis op de Frits Coerslaan... het allerlaatste berichtje voor deze blog schrijvend! Inmiddels begin ik weer een klein beetje aan Nederland gewend te raken, heb ik weer van Hollandse kaas mogen genieten, een zak met drop kunnen leegeten... en me in de Albert Heijn af staan vragen of ze in Nederland überhaupt ergens papayas verkopen?!

Ja, natuurlijk mis ik Hawaii, en Loren, Hal, Tamar, Brian, Matt, Jeff, Robin, Richard, David, Sara, Joe, Frank, Tim, Kelly, Janet, Dave, Mike, Lopaka... en de rest van de HVO staf, het nationaal park, de vulkaan, het regenwoud, de Diepvries Dorm. Ik woonde daar, was onderdeel van het dagelijks leven op Hawaii, en het was heel raar om te zeggen dat ik naar huis ging terwijl ik me daar zo thuis voelde! Het zal nog wel even duren voordat ik weer volledig aan Nederland aangepast ben - misschien blijft er altijd wel een beetje Aloha spirit achter - maar life goes on here, met genoeg prachtige dingen in het vooruitzicht.

Tijd dus om deze blog nu echt af te sluiten met een laatste, maar welgemeende:

Aloha!

Utrecht, 01-16-2009 (haha)

Pacific, Atlantic... only the North Sea now left to cross.

Tja, dit zal wel m'n allerlaatste berichtje vanuit het buitenland op deze blog worden. Niet alleen omdat mijn laptopbatterij nog 27 minuten te leven heeft, maar ook omdat ik een uurtje geleden ben aangekomen op London Heathrow vanuit Los Angeles. Pfiew, ik ben wel enorm gaar nu van alle vluchten (2 uur van Hilo naar Honolulu, 5 uur van Honolulu naar LA en 10 uur van LA naar Londen), maar vooral van het gedag zeggen tegen alles en iedereen. Afscheid nemen is niet bepaald mijn sterkste punt, en zeker niet als ik afscheid moet nemen van het eiland waar ik me zo ontzettend thuis voelde. Dat ik dan ook nog eens heel erg gehecht ben geraakt aan Loren wil dan ook niet erg meewerken, dus het afscheid zondag was niet eenvoudig. Na 's ochtends afscheid te hebben genomen van Hal, m'n huisje en het nationaal park bracht Loren me in de door mij o-zo-geliefde State Car naar Hilo, waar we in een restaurantje lunchten en daarna de rest van de middag naar de golven in Hilo Bay hebben zitten staren (haha, ja... je gaat aan de haal met een surfer of niet he). Met een flinke brok (zeg maar gerust een stuk steen ter grootte van Mauna Loa) in m'n keel nam ik afscheid op het vliegveld... ineens kwam alles boven wat m'n nieuwe hippie-vrienden de dag daarvoor tijdens een optreden van Loren's band tegen me hadden gezegd. 'Just don't go... throw away your ticket and you can stay in my campervan, and we'll find you a house' aldus Pam (van wie ik op aandringen van haar ook inmiddels haar telefoonnummer heb, mocht ik me bedenken haha). Tja, als US Customs me niet het land uit zou gooien als ik langer zou blijven, ik geen aio-plek had in Utrecht en meer dan 100 euro nog op m'n bankrekening had staan, was ik misschien wel zo dapper... Quote van hippie-vriend #2: well, if your heart tells you to come back to this place, listen to your heart'. I will, I will. Ik sluit niet uit dat mijn eerste verdiende salaris op gaat aan een ticket naar San Francisco en Hawaii.

Neemt overigens niet weg dat ik er niet naar uitzie om iedereen in Nederland weer terug te zien! Bereid jullie maar vast voor: nog maar een paar uurtjes en dan ben ik teruhug! Ik denk dat mijn laptopaccu me nog net genoeg tijd geeft om tenslotte iedereen te bedanken die mijn blog trouw heeft gevolgd, berichtjes achtergelaten, post gestuurd... Mahalo nui loa!! Zoals jullie zien hadden de kaarten een mooi plekje op mijn muur in het huis:

Tenslotte: dankjewel pap en mam, voor het mogelijk maken van deze fantastische ervaring. Er komt straks denk ik een andere dochter terug op Schiphol dan jullie hebben uitgezwaaid in oktober, maar wel een dochter die jullie heel erg dankbaar is en jullie eeuwige enthousiasme voor al die rare geo-activiteiten heel erg op prijs stelt.

Mahalo to all.

Sulphur Story - the end.

Looking out upon the city lights

and the stars above the ocean,

Got my ticket for the midnight plane

and its not easy to leave again.

Took my clothes and put them in the bag;

try not to think just yet of leaving.

Looking out into the city night

and it's not easy to leave again.

(Honolulu City Lights)

This is it. Finito. Over. Done. Finished.

Mijn werk bij HVO zit erop, en dat is een heel raar idee... Times flies when you're having fun - en dat realiseerde ik me gisteravond nog eens extra hard toen ik voor de laatste keer m'n computer op het observatorium uitzette, m'n spullen opruimde en van mensen afscheid had genomen tijdens de pau hana in de keuken van HVO (pau hana = borrel).

Eerder die dag was ik nog druk bezig met het analyseren van de data die we in de afgelopen twee weken verzameld hadden. Exciting things going on here! Na de brown plume op December 4 (waarvan mijn foto's nu zelfs al in de lokale krant zijn gepubliceerd!) lijkt er een hoop verandert te zijn in de eruptie - zoveel zelfs dat we ons regelmatig afvragen of de eruptie pau (voorbij) is! De temperatuur van de gasplume is sterk gedaald, de seismische activiteit is minder geworden, en er komt vrijwel geen as meer uit de vent - allemaal tekenen dat de eruptie over is. Gelukkig zijn er nog altijd opstandige geochemici die zeggen dat de eruptie hooguit gepauzeerd is! De gas emissies zijn namelijk nog altijd hoger dan het gemiddelde van voor de eruptie.

Desondanks lijkt de gas-uitstoot wel verandert te zijn. Normaal gesproken komt er vrijwel alleen maar SO2 uit de plume, en nauwelijks H2S ('rotte eieren' lucht), maar in de afgelopen weken zijn de H2S emissions sterk toegenomen van zo'n 1 ton/dag in November naar 10-20 ton/dag begin Januari. Nog steeds maar een kleine hoeveelheid in vergelijking met de dagelijkse SO2 flux van rond de 500-800 ton/dag, maar een gemiddeld persoon kan H2S al ruiken bij een concentratie van 0.002 ppm (en wij meten 3 ppm H2S middenin de plume!). Dat, in combinatie met de doordringende geur van H2S, zorgt veel eerder voor onrust onder de bevolking dan SO2! Taak dus voor het observatorium om mensen op de hoogte te brengen dat de H2S uit de vulkaan komt en dat mensen bij een ongunstige windrichting een H2S stank kunnen waarnemen.

Though some crazy people in this world do like the smell of H2S...

Rest voor ons geochemici alleen nog de vraag wat de verandering in gascompositie heeft veroorzaakt... We vermoeden dat het iets te maken heeft met de heftige regenval rond de kerst, toen het hier verschrikkelijk hard heeft geregend. Mogelijk zorgt het water ervoor dat de omgeving is veranderd van een oxiderende omgeving naar een reducerende, of zorgt het water ervoor dat het SO2 kan reageren met mineralen in de vent. Volgens mij is er maar één ding dat HVO nodig heeft om dit probleem op te lossen: een massa-spectrometer ;-) , ohja en een isotopen-geochemicus, duh. Zoals Tamar zei, isotopen-geochemie is eigenlijk het enige dat ontbreekt in hun monitoring, en ik geloof dat ik haar redelijk heb weten te overtuigen dat dit soort problemen als de oorsprong van het H2S en de interactie met regenwater wel eens heel goed met isotopen-geochemie opgelost kunnen worden, en dat het daarnaast een waardevolle aanvulling zou zijn voor de long-term monitoring. Waarop zij vervolgens zei dat ik als ik wilde, zeker moest proberen om na m'n PhD funding van de USGS te krijgen voor een postdoc bij HVO, om te werken aan de introductie van het gebruik van stabiele isotopen in de gas geochemie.... Let's conquer the world with stable isotope geochemistry!!

Aangezien zwavel & me de beste vriendjes zijn geworden in de afgelopen drie maanden (en voor de komende vier jaar ;-) besloot ik vorig weekend om nog meer zwavel te gaan bekijken/ruiken in Sulphur Banks, dat op nog geen 10 minuten lopen van de dorm ligt. In feite is het een klein gebiedje in de caldeira waar flink wat hydrothermale activiteit is, compleet met H2S dampen en prachtige zwavelkristallen. Ahja, het goot van de regen, maar who cares? (oké, het kostte me de rest van de avond om weer een beetje op te warmen...)

Gelukkig was Loren (van HVO) zondag zo aardig om me mee te nemen naar een warmere plek, namelijk de Puna-coast waar ik eigenlijk nog niet eerder was geweest (de zuidoostpunt van het eiland). Van de oorspronkelijke surf-plannen kwam niet zoveel terecht, maar zeg nou zelf... je eigen lillikoi's oprapen (passievruchten) en vervolgens uitslurpen is ook niet verkeerd toch? We besloten 's avonds maar te doen alsof het bij zijn huis (nog steeds op iets van 3000 feet hoogte) net zo warm was als aan de kust en spareribs te grillen op de barbeque... brr. Gelukkig had ik ook maandagavond weer een goede reden om De Diepvries Dorm te ontsnappen, want naast surfdude is Loren ook gitarist in verschillende bands, en speelde maandagavond in warm 'n sunny Pahoa. Hawaiiaanse muziek is vooral veel gitaar (slack key) en pretty awesome, en het nummer Honolulu City Lights dat ze speelden maar al te toepasselijk...

Verder nog m'n laatste foto's deze week vanaf het observatorium en de caldera... Mauna Kea is nog steeds bedekt met een witte deken van sneeuw.

En de plume rond zonsondergang, vanaf de Byron Ledge overlook - nog geen 5 minuten lopen vanaf de dorm.

Ik vlieg morgenavond (zondag) rond 18:30 van Hilo naar Honolulu, en dan maandagochtend om 7.00 uur van Honolulu via Los Angeles naar Londen, waar ik dinsdagochtend (lokale tijd) 11:00 uur ofzo aankom, en dan weer rond 16:00 uur op het vliegtuig naar Amsterdam stap. Voor nu... nog even genieten van m'n laatste dagje hier!!

Aloha!!

Who needs fireworks if you have lava?

Terwijl jullie gisteren aan de oliebollen en het vuurwerk zaten, had ik hier m'n eigen spectaculaire einde van 2008: de geology overflight. Samen met Christina (al gepensioneerde geologe, maar nog steeds actief voor HVO) en Matt vloog ik van HVO naar de lava flows aan de kust, waar Matt en ik aan de westkant van de actieve flows en Christina aan de oostkant van de actieve flows werden gedropt, zodat we al karterend naar elkaar toe konden werken. Na een uurtje zoeken vonden we een flink stuk met actieve flows - blijft zo ontzettend gaaf om lava te zien stromen!! Na het karteren namen we een sample uit één van de actieve flows, en stapten vervolgens weer in de helicopter die inmiddels gearriveerd was. Met behulp van de heli karteerde Matt vervolgens de kustlijn waar de lava in de oceaan stroomt: de heli vliegt langs de kustlijn en met behulp van een simpele GPS wordt de track opgeslagen. Na een paar camerakaarten vervangen te hebben bij de Pu'u 'O'o cone vlogen we weer terug naar HVO, maar niet voordat we nog even een paar rondjes boven Halemaumau gevlogen te hebben.

Actieve pahoehoe-flow:

Lava breakout:

Matt in actie: waypoint zetten bij de lava breakout:

Lavaflows met de pali op de achtergrond

Plensbuien op de hete lava zorgen voor een spectaculair uitzicht...

Wauw... hete lucht boven de lava

Pahoehoe channel flow

Breakout

De chopper - dit keer met deuren!

Sea arch vanuit de heli

Ocean entry plume

Lavaflows van bovenaf gezien

Skylight

Halemaumau

I bet there isn't any better way to end an awesome 2008!

Want awesome was dit jaar zeker... Met m'n uitstapjes naar Marokko, Aliaga, IJsland en Hawaii was ik dit jaar bijna 5 maanden van huis, leerde ik fantastische nieuwe mensen kennen, realiseerde ik me dat de US zo slecht nog niet is en best kans dat ik daar over een paar jaar probeer een postdoc te vinden, en ohja.. ik studeerde ondertussen ook nog af en vond een baan als aio. Niet slecht toch! Wat 2009 gaat brengen....? Een baan, een nieuw huis en hopelijk weer een heleboel toffe reizen. Het jaar begon gisteravond in ieder geval super met een feestje met Matt, Hal en 4 van zijn vrienden in het huis van de park ranger Jay (waar Hal aan het housesitten was), met open haard en vuurwerk om 0.00 uur. Nou ja... ietsje later want het kostte iets langer dan we hadden ingeschat om terug te lopen vanaf de feestje in KMC's lava lounge, haha. Maar who cares? It's 2009 and I'm ready for another gorgeous year!