Hoewel mr. Bush ons officieel allen de 26e een vrije dag had gegeven, was het in de week voor Kerstmis al zo uitgestorven op het observatorium dat Tamar voorstelde dat ik woensdag na de lunch maar vast vrij nam. Na nog een paar reistips over O’ahu gekregen te hebben van HVO’s surf dude Loren vetrok ik na de lunch richting Hilo… maar omdat ik officieel de State Car alleen naar Hilo mag rijden voor official purposes only stond ik anderhalf uur voor mijn vlucht vertrok nog in een radiowinkel te zoeken naar een connector voor ons instrument waar we concentraties H2S mee meten. De verkoper keek me echter aan alsof ik naar een koe op zoek was, maar leek eigenlijk geen flauw idee te hebben waar ik naar op zoek was (het is gewoon een simpel plugje net als je voor een TV of radio gebruikt, om twee uiteinden van een kabel met elkaar te verbinden, de beste verkoper dacht dat we met dat plugje concentraties gas meten…ahum), en zuchtte uiteindelijk na een paar minuten in verschillende lades te hebben gekeken ‘madam, I don’t think we have what you are looking for’. Uh… okido. Official purpose, check!
Een paar uur later stond ik op Honolulu International Airport, na een kort vluchtje vanaf Hilo. Eén van de belangrijkste redenen om naar Oahu te gaan is het fantastische busnetwerk dat ze daar hebben: voor twee dollar kan je het hele eiland rond, en de bussen rijden ook nog eens heel regelmatig. Ideaal dus, maar dan moet je wel de bushalte kunnen vinden… Net als op the Big Island houden ze op Oahu blijkbaar ook niet zo van wegwijzers, maar het is natuurlijk ook heel vanzelfsprekend dat je voor de bushalte op het vliegveld eerst naar een andere terminal moet, daar met een lift omhoog moet en vervolgens de bushalte aan de verkeerde kant van de straat vind (oké, het bleek éénrichtingsverkeer, dat moet ik dan toegeven)... Eenmaal in de bus (nee, het is niet zomaar een bus, het is The Bus) was ik bovendien erg blij met het ding-dong systeem dat elke halte omroept, want ik was even vergeten dat ik 1. in het donker aankwam, 2. misschien iets meer dan een Rough Guide kaart nodig had om mijn jeugdherberg te vinden tussen alle Sheraton, Hilton en Ryatt hotels, en 3. Honolulu een tikkie groter was dan Hilo. Waaahhh… SCHOK! Heb in mijn twaalf weken hier nergens zoveel mensen gezien, en realiseerde me al snel dat ik wel erg gewend was geraakt aan de relaxte, no-nonsense sfeer op the Big Island. Ondanks het enorme contrast met ‘home’ (ja, ik bedoel mijn knusse huisje in het regenwoud) had ik een prima kerstavond met een stel Ozzies in de Cheesecake Factory… *jummie*.
25 December 2008
Christmas present for a Cash Machine
Windward Oahu, North Shore and nighttime Honolulu
Loren had me gister de tip gegeven om met de bus het eiland rond te gaan en de surfers op de stranden van de North Shore te checken, en dat leek me wel een toffe besteding van mijn eerste Kerstdag (is weer eens wat anders dan veldwerk in Marokko of je volstoppen met rollades, nietwaar?). Omdat een deel van mijn cash spontaan was verdwenen in de Cheesecake Factory (hummm) gisteravond besloot ik nog even wat geld op te nemen in een uitgestorven Ala Moana winkelcentrum, maar een hongerige geldautomaat besloot dat mijn Nederlandse pinpas een veel te leuk Kerstcadeau was en hem maar in te slikken. Aaahhhhh… na een kortstondige vloekpartij voor het apparaat (dat toch niemand hier verstaat, haha) besloot ik maar het nummer te bellen dat op de geldautomaat stond.
Hello, this is First Hawaiian Bank, how can I help you?
- Eh… my Dutch debit card has just been swallowed by your cash machine and I need to get some cash. What do I do now?
Is it a First Hawaiian card?
- (zucht) No, it is a DUTCH card. From The Netherlands, in Europe.
…
Well… in that case your card has been destroyed and you should inform your bank about that.
WAT??? DESTROYED??? Je bedoelt: opgegeten, vernietigd, foetsie… mijn geliefde pinpas? Lekker is dat.
- So, there is no way I can get my money now?
No madam, I am sorry.
Zucht. Fijn. Na een kort paniek-telefoontje naar huis bedacht ik me dat ik met 12 dollar cash en een credit card nog best kon overleven en stapte alsnog in de bus richting Windward Oahu. Voor diegenen onder jullie die mijn eerdere blogs goed hebben gelezen: dat is dus de oostkust, want de tradewinds komen altijd uit het noordoosten.
Windward beach:
Na anderhalf uur hobbelen hopte ik uit de bus in Hau’ula (waar het inderdaad flink waaide) om daar een kort wandelingetje van een paar kilometer door het regenwoud te maken. En zie daar… mijn kerstboom van 2008!
Na mijn regenwoudtripje stapte ik weer in de bus en stond 20 minuten later op Sunset Beach, aan de North Shore van Oahu. Dit strand is beroemd voor zijn golven: in de winter is dit de plek van de surf-kampioenschappen, als meer dan 15ft hoge golven richting het strand rollen. De golven waren vandaag niet zo hoog, maar ondanks dat waren er voldoende surfers om voor een aangenaam uitzicht te zorgen, heheh.
26 December 2008
27 December 2008
28 December 2008
Met een beetje geluk wordt oudejaarsdag 2008 ook zeer zeer gedenkwaardig… als het weer meezit mag ik morgen mee op een helicoptervlucht met de geology-group naar de flowfields, en daar de lavaflows karteren!! Dus terwijl jullie aan de oliebollen, appelflappen en oudejaarsconferenties zitten… keep your fingers crossed for me dat het morgen hier niet stortregent (zoals het de afgelopen dagen heeft gedaan).
Aloha!