Afgestudeerd!!

Aloha!

Dit keer een berichtje vanaf de laptop van m'n huisgenootje Leanne... mijn laptop is inmiddels uit Honolulu vertrokken en onderweg naar Californie (jaja... Fedex houdt je op de hoogte) om z'n scherm gerepareerd te krijgen. Flikkerende strepen en dubbelle letters zijn toch niet zo heel relaxed om naar te kijken... Anyway, mijn USGS e-mail account is inmiddels eindelijk online, dus daar ben ik tegenwoordig ook op te bereiken.

Maar goed, vorige week was weer opnieuw een enerverende week. In het begin van de week waren de trade winds (in het Nederlands passaatwinden, zo heb ik me laten vertellen ;-) natuurlijk weer eens weg, maar gelukkig waren alle schroefjes en moertjes gesorteerd, dus kon ik verder met het bijwerken van de database met meetgegevens. Dacht dinsdag wel op de fiets naar het werk te kunnen gaan, de afstand is ongeveer 6 kilometer dus net als thuis. Tja. Na ongeveer 100 meter fietsen zakte mijn zadel ineens naar beneden, nadat ik waarschijnlijk iets te enthousiast het zadel omhoog had proberen te krijgen (echt, die fiets is niet geschikt voor Nederlandse benen)... whoops. Gelukkig zijn er altijd wel wat mannelijke National Park medewerkers in de buurt die je maar al te graag helpen, dus na een kwartiertje prutsen langs de kant van de weg (en gepasseerd te worden door ongeveer alle medewerkers van HVO die in hun auto voorbij komen rijden, terwijl jij met je zadel in je hand staat en een man aan je fiets zit te sjorren) kon ik verder op weg. Was alleen even vergeten dat ze hier heuvels hebben, je op 1250 meter hoogte fietst en er ook nog eens SO2 in de lucht hangt, wat je het gevoel geeft dat je door een rietje ademt en je op het meest knullige heuveltje al buiten adem raakt... Uiteindelijk met een hoofd als biet toch op HVO aangekomen haha.

De rest van de week was het gelukkig beter weer, dus donderdag en vrijdag weer volop gas metingen kunnen doen. En... vrijdag het cijfer voor mijn afstudeerscriptie gekregen, een 9.3!!! Joehoe!! Dat moest gevierd worden met een etentje in Hilo bij de lokale Italiaan (haha, nee, dat was al gepland voordat ik mijn cijfer wist). Wel lekker hoor, nu echt helemaal afgestudeerd te zijn en ook nog eens een baan te hebben!

Zaterdag met Robin en Richard naar Kilauea Iki geweest, dat praktisch in onze achtertuin ligt. Kilauea Iki (letterlijk: kleine Kilauea) is de plek waar in de jaren '50 een 120 meter diep lava-meer ontstond toen een lavafontein zich opende. Nu is alle lava in het meer gestold (duurde een jaartje of 40!), maar het is nog steeds warm onder het oppervlak, dus er is nog aardig wat hydrothermale activiteit te zien (joehoeeeeeeeeeeeeeeee SILICA!!! ahum). Je kan echt nog de rand van het lavameer zien en om je voor te stellen dat er 50 jaar geleden tot daar lava stond is bijhoorlijk indrukwekkend (en om je te realiseren dat dat nog maar 50 jaar geleden daar was, terwijl je je normaal gesproken bezig houdt met dingen die 3,5 miljard jaar geleden plaats vonden, is wel een bijzonder idee!).

Kilauea Iki:

Bloem van de O'hia tree in Kilauea Iki:

Enorme olivijn-kristallen!!

Leuk... poseren op een hekje...

Tot de volgende blog!

Liefs!

Laptop doet raar... misschien minder bereikbaar

Hey allemaal,

Even een kort berichtje dat ik wellicht de komende weken wat minder bereikbaar ben en wat minder op m'n blog ga schrijven... m'n laptopscherm vertoont sinds gisteren kuren waar je nogal neurotisch van wordt als je er lang achter werkt (scherm flikkert als een gek), dusseh... geen blogbericht = toch goed bericht, en ik leef nog steeds (maar probeer m'n scherm misschien te laten repareren). En als ik ooooooit een keer een e-mail account krijg op m'n werk, dan ben ik ook te bereiken op droerdink[AT]usgs.gov...

Verder alles goed hier, volop plannen voor de komende weken.

Kilauea fieldtrip (warning... geo-nerd alert!)

Aloha!

Vandaag op fieldtrip op de Kilauea geweest met alle volunteers... Onderstaande teksten zijn misschien niet zo leesbaar voor niet-geo's, dus in dat geval zou ik zeggen: kijk dan maar gewoon naar de plaatjes ;-)

Stop 1: mini-outcropje op de parkeerplaats van het observatorium, waar je verschillende lagen tephra (fijn materiaal dat bij een explosieve uitbarsting uit de vulkaan wordt geblazen) kan zien. De man rechts op de foto is Don Swanson, beroemd vulkanoloog van HVO. Detail: hij was de 'scientist-in-charge' van het observatorium in de Cascades toen Mount St. Helens in 1980 uitbarstte (en ja mam... het is inderdaad weer een typische geoloog-met-baard... alleen de hoed mist nog he?).



Stop 2: Impact pit op de top van de Kilauea, vlakbij de Halemaumau vent. Heel simpel: het gat in de grond is ontstaan toen de steen die je op de foto ziet uit de krater werd geslingerd tijdens de explosieve uitbarsting van 1924, en op deze plek landde.



Stop 3: met alle volunteers en Don Swanson bij een enorm projectiel, met de Halemaumau plume op de achtergrond.



Stop 4: 1982 lava flows op de top van de Kilauea. Heel cool, het oppervlak is zo glad omdat het lava-lake dat hier in 1982 was 'overturning' heeft doorgemaakt, net zoals gebeurt in de lente/herfst met gewone meertjes! Toen de lava in het meer begon te stollen lag er op een gegeven moment een gestolde korst bovenop een gasrijke laag, en die lag weer bovenop de vloeibare lava. Dat betekende dat er een laag met een lage dichtheid (de gasrijke laag) onder een laag met een hogere dichtheid lag (de gestolde laag), en omdat dat onstabiel is zorgde een klein scheurtje in de lavakorst ervoor dat alle vloeibare lava met kracht omhoog gespoten werd. Omdat de lava niet ver stroomde (zoals in een lava flow) bleef het oppervlak heel glad, en kreeg je niet de typische pahoehoe-structuren die je normaal ziet in lava flows (pahoehoe = touwlava).



Stop 5: 'Yellowstone op Hawaii' - de 'geothermal area' waar de ondergrond heel heet is omdat er vlak onder het oppervlak magma zit. Het gebied breidt zich om een of andere reden snel uit, en alle bomen die er staan gaan als gevolg daarvan dood.

Stop 6: Devil's throat - 'pit crater'. Ehm.. een diepe kuil? Ik weet even niet meer hoe die ook alweer ontstonden, maar als je erg nieuwsgierig bent... Wikipedia heeft vast wel een antwoord.

Stop 7: Spatter Ramparts. OK, dit is wel spectaculair: als een lavafontein z'n lava naar buiten spuwt vormt het gas-rijke deel van de lava dit soort wonderlijke structuren. De kleuren zijn secundaire mineralen die vormen door de interactie met vulkanische gassen (paars/rood = hematiet [Fe2O3], oranje = goethite [FeO(OH)]). Voor een voorbeeld van zo'n fissure in actie, zie: http://volcanoes.usgs.gov/images/pglossary/SpatConeRamp.php.

Waar de boompjes in groeien = fissure, de hoge bult = spatter ramparts.

Stop 8: Koa'e fault zone - een extensional fault zone die de grens vormt van de zuidflank van de Kilauea (die langzaam naar het zuiden beweegt) en de rest van de vulkaan. Voor de duidelijkheid: het gat is dus de breukzone (duh).

Joehoe! Zelfs hier hebben ze plooien! Volgens Don zijn ze gerelateerd aan de toe van de breuk die hier dagzoomt. Hoewel... ik zet een beetje vraagtekens bij de verklaring van Don dat al deze structuren heel ondiep zijn... degene die me kan vertellen hoe je dan in zo'n korte tijd (de deposits zijn nog geen 1000 jaar oud) dit soort plooien kan krijgen in knoepersharde basalten krijgt een prachtig aandenken van Hawaii!!

Nou... dat was weer jullie college in Physical Volcanology voor vandaag. Volgende keer volgt er weer een blog die voor iedereen te begrijpen is!

Where on Earth is she?

Op verzoek... een kaart met daarop de lokaties waar ik zo'n beetje uithang. Check out die vette lavaflows en de plume uit de Pu'U O'o vent!!

Deze week: schroefjes, bier en baseball

Aloha!

Afgelopen week is echt voorbij gevlogen. Met alle explosieve uitbarstingen vorig weekend hadden we dolgraag aan het begin van de week gasmetingen willen doen om te kijken of er iets aan het veranderen was, maar dinsdag en woensdag werkte de natuur niet helemaal mee. Om goed te kunnen meten moeten er redelijk krachtige trade winds zijn die de plume richting het zuid-zuidwesten, en daarmee over de weg heen blazen zodat we er onderdoor of doorheen kunnen rijden met de spectrometer. De trade winds waren echter aan het begin van de week even met vakantie, en het kleine beetje wind dat er was blies de plume juist naar het noordwesten: precies over het bezoekerscentrum en het observatorium heen. Aangezien het óók nog eens regenachtig was zorgde dat ervoor dat je vanuit het observatorium niet heel veel meer zag dan wolk... (help ik jullie daarmee meteen even uit de illusie dat het hier altijd zonnig met een strakblauwe lucht is?).

Gelukkig lagen er nog wel een aantal klussen die binnenshuis gedaan moesten worden, waaronder het verbeteren van de FTIR. Euhm... even een technisch verhaaltje: FTIR is Fourier Transform Infrared Spectroscopy, en daarmee kan je verschillende gassen (H2O, CO2, CO, SO2, HF en HCl) in één keer meten. Elk gas heeft een bepaald bereik in het infrarood-spectrum waar absorptie plaatsvindt, en op die manier kan je dus bepalen welke gassen er in de plume zitten. Klein detail: je hebt daarvoor dus een bron van infrarood-straling (warmtestraling) nodig. Het liefste zou je willen werken met de warmte die uit de plume zelf komt door de spectrometer direct op de plume te richten, maar daarvoor heb je een temperatuur nodig van minimaal zo'n 300 graden... en laat de plume nou de afgelopen weken afgekoeld zijn tot zo'n 150 graden. Een andere optie is het gebruik van een kunstmatige lichtbron, maar in het veld is dat niet zo tof omdat je dan de opstelling in de plume moet opzetten (en we al genoeg worden blootgesteld aan SO2). Andere mogelijkheid: proberen om de FTIR zo in te stellen dat je een sterker signaal krijgt bij een lagere temperatuur - en dat is precies wat we afgelopen dinsdag hebben geprobeerd. Na een hele middag in de basement zitten pielen met de opstelling (het komt er nogal precies op aan hoe de IR-beam in de ontvanger schijnt) en de electronica van de spectrometer was het ons gelukt om het signaal ongeveer 3 keer zo hoog te krijgen bij dezelfde lichtintensiteit, dus redelijk blij liep ik om 17.00 uur naar buiten. Totdat Leanne aan me vroeg: 'Did you see the explosive eruptions this afternoon? Nearly everyone from HVO was outside watching them.' Nooooooooo... zit je eens een middag in de kelder, barst dat stomme ding voor de ogen van iedereen uit!! Grrr.

Gelukkig was Halemaumau woensdag rustiger, dus kon ik gerust honderden schroefjes en boutjes en moertjes en weet ik veel wat nog meer allemaal sorteren in het lab. Jeeuuh! Ik kan geen schroefje meer zien! 'You travelled around half the world to sort out nuts and bolts... I'm sorry', aldus Jeff. Jep. Maar ach, alles is nu wel weer super-georganiseerd, dus als ik in januari vertrek laat ik in ieder geval iets van een blijvende bijdrage achter. De rest van de dag heb ik data zitten invoeren van oude metingen, en aangezien deze terug gaan tot 1979 en ik nog maar bij juli 2008 ben... juist, ik kan me nog wel even bezig houden op andere dagen dat de wind niet goed waait of het te hard regent.

Donderdag was m'n schietgebedje denk ik verhoord en waren de trade winds terug (ik ben inmiddels al zo'n 'volcano-geek' geworden dat ik 's ochtends wakker wordt, m'n laptop openklap om e-mail te checken en gelijk even kijk op de National Park Air Monitor om te zien of de windrichting goed is voor gas measurements...). Joehoee!! Het veld weer in! Meteen maar even een flink aantal runs gedaan zodat we genoeg data hebben. Hieronder weer een schitterende fotosessie.

Bordjes bij 'HVO Gate' die duidelijk maken dat het zonder gasmasker niet fijn is voorbij dit punt...

Muziekje op, gasmasker op, en rijden maar door die plume (dat rare witte licht op de achtergrond is omdat ik door een wolk SO2 rij):

Nadering van de plume, gezien vanuit de auto.

En nog een keertje de plume, nu vanaf een afstandje (blijft een bijzonder gezicht toch?):

Eén van de geologen van HVO was donderdag jarig, dus 's avonds was er in de Lava Lounge (de bar in het military camp, vlakbij het observatorium) een surprise party voor hem georganiseerd. Hmm... als dit het idee is van een Amerikaans feestje, dan ben ik wel vaker voor zo'n feestje te porren... *free food and free drinks* everywhere! Het was wel een goed begin van m'n All-American weekend, die vrijdagavond - na weer een dag gas measurements - begon met real American beergames met de mannen van het huis. Wat zal ik er eens van zeggen? In rijmspelletjes leg je het, als enige met Nederlands als moedertaal, snel af tegen Amerikanen en Engelsen... ahum. You'll get the point.

Des te vroeger was het zaterdagochtend, want al om 6:30 vertrokken we naar een nationaal park op de hellingen van de Mauna Kea, waar het die dag open huis was. Echt bizar, want met de berg in de mist gehuld zag het landschap onderweg er net zo uit als in Schotland. Detail: naar het westen ligt een enorme, 4000 meter hoge oude vulkaan en naar het oosten de Pacifische oceaan... Het nationaal park dat we bezochten (Hakelau) is een enorm tropisch regenwoud, waar typische Hawaiiaanse vogels als de I'iwi en Akepa rondvliegen. Met een overenthousiaste ornitholoog als gids op onze 'bird hike' stonden we ongeveer om de 5 meter stil en te turen naar de miniscule vogeltjes, die doorgaans net op het moment dat ik ze met mijn mini-verrekijkertje had gespot wegvlogen. Anyway, toch nog wel een paar I'iwi's (het 'beroemde' Hawaiiaanse rode vogeltje) gezien en getuige geweest van een Hawaiian Creeper (soort boomklever volgens mij) die een dikke vette worm op zat te peuzelen. En gelukkig zijn er ook altijd nog de Nene's (een soort Canadese gans) die op Hawaii een beschermde vogelsoort zijn maar volop in het nationaal park rondliepen, en een beetje sloom en sullig overkomen en dus altijd te fotograferen zijn ;-)

Foto's vanuit het nationaal park, de O'hio boom met z'n rode bloemen, kenmerkend voor Hawaii:

Nene's:

Mijn huisgenoot Brian die een stuk mos eet... (yes, I am surrounded by weird people):

Terug in Hilo zochten we een vaag Koreaans restaurantje op zodat we de baseballgame tussen de Boston Red Socks en de Tampa Bay Rays konden volgen. Ik zie jullie wenkbrauwen al omhoog gaan... wat heeft Desiree nou weer met baseball? Tja, niet echt wat, maar baseball is hier wat voetbal is in Nederland, en aangezien mijn huisgenoten bij elke game aan de buis gekluisterd zitten moet je er dan als Nederlandse ook maar aan geloven haha. Herinneringen van gymlessen in de druilerige regen op het veld van Groen Wit komen ineens weer boven... het is best een geinig spelletje, maar doe mij toch maar een wedstrijd van het Nederlands voetbalelftal.

Om het All-American weekend vandaag goed af te sluiten begonnen we vanmorgen met een spelletje croquet, dat ik werkelijk nog nooit iemand in Europa heb zien spelen maar blijkbaar in de rest van de wereld (en de UK) heel populair is. Het idee is dat je met een houten hamer een bal door een aantal poortjes heen slaat, maar (here comes the fun part) je mag andermans bal weghameren als je deze in je slag raakt. Helaas had dat ook tot gevolg dat mijn bal, toen ik op enorme voorsprong lag, ergens in de tropische tuin verdween... Thanks guys. Na al deze sportieve activiteit was het wel weer tijd voor een hapje eten, dus sleepten we de barbecue uit de garage en deden een poging om onze zelfgemaakte burgers te verbranden, uiteraard tegelijkertijd met het kijken van de 7e game tussen de Boston Red Socks en de Tampa Bay Rays (duhuh). Was dan werkelijk alles dit weekend Amerikaans? Nope. Thank God they imported Heineken.


22:34 uur: Oke, nog even een bizar berichtje van Nu.nl:

Dronken piloot aangehouden

Uitgegeven: 20 oktober 2008 09:40 LONDEN - De Britse politie heeft zondag een dronken piloot aangehouden. De man stond op het punt met een Boeing 777 van de Amerikaanse luchtvaartmaatschappij United Airlines van Londen naar San Francisco te vliegen, meldden Britse media maandag. De politie had een tip gekregen van grondpersoneel op het vliegveld Heathrow in Londen. In de cockpit moest de man een blaastest ondergaan. Toen die positief uitviel werd de vliegenier voor de ogen van de passagiers meegenomen door de agenten.
Het is de derde keer in ongeveer een jaar tijd dat een piloot op een vlucht van Londen naar de Verenigde Staten dronken achter de stuurknuppel wil kruipen.

Uhum... United Airlines rule the world?

Van zwavel in Utrecht naar zwavel op Hawaii

Ik ben eruit! De komende vier jaar ga ik werken in....

roffelderoffelderoffel...

Utrecht!! Na lang wikken en wegen heb ik dan toch besloten om nog 4 jaar in Utrecht te blijven. Voor degenen die het nog niet wisten: ik ga daar onderzoeken hoe goed ratios van stabiele zwavel isotopen in pyriet (FeS2) en bariet (BaSO4) bewaard blijven tijdens metamorfose. Why care? Omdat de eerste micro-organismen op Aarde waarschijnlijk zwavel gebruikten voor hun metabolisme, en dat terug te vinden is (denken we) in bepaalde verhoudingen van zware en lichte zwavel isotopen. Maar... de stenen waarin we die zwavel isotopen ratios meten zijn miljarden jaren oud en hebben vaak verschillende geologische processen doorstaan, waaronder metamorfose. Om er zeker van te zijn dat de ratios die we nu meten nog werkelijk iets zeggen over de Aarde 3 miljard jaar geleden, is het dus belangrijk om uit te zoeken of geologische processen die isotopenratios kunnen veranderen. Hetzelfde geldt voor de zoektocht naar leven op Mars, dus wellicht wordt mijn onderzoek ooit gebruikt als er iets naar Mars wordt gestuurd en daar zwavelisotopen gaat meten! Best cool toch? Ik vond het project vooral erg leuk omdat het een soort combinatie is tussen geologie (metamorfose, experimentele gesteentedeformatie, petrologie) en isotopen geochemie, én omdat ik drie verschillende technieken zal gaan gebruiken/leren om isotopen te meten (altijd handig voor in de toekomst), én omdat ik naar verschillende labs in het buitenland mag om daar een paar weekjes te werken (Stockholm, Edinburgh, London), én omdat het een heel interdisciplinair project is met heel veel verschillende mensen die eraan meewerken, altijd goed voor je netwerk nietwaar? Ik zat wel lang te dubben of ik niet naar een andere universiteit (Amsterdam) moest gaan carriere-technisch gezien, en of ik me niet moest storten op de niet-traditionele isotopen (zoals in het project in Amsterdam) omdat ik dat ook heel interessant vind en nu heel veel onderzoek naar gedaan wordt, maar de dingen die ik eerst over Utrecht noemde waren uiteindelijk toch doorslaggevend. En eigenlijk ken ik ook best veel mensen die zowel Bachelor als Master als PhD in Utrecht hebben gedaan, dus met die carrière zal het wel meevallen haha. Wel een opluchting hoor, dat ik nou eindelijk een keuze heb kunnen maken en weet waar ik me de komende 4 jaar mee bezig ga houden (dat is tegelijk ook wel weer een beetje raar, eigenlijk...).

Kijk wel heel erg uit om te beginnen 1 februari, maar mag ik nog een keertje zeggen dat het hier op Hawaii ook zo supergaaf is? Echt waar, ik ben hier nou een weekje en heb al zoveel gezien en gedaan en beleefd dat ik het af en toe nog niet helemaal kan geloven dat ik hier ben. Zoals een van de andere volunteers, Robin, zei: I think I am never going to believe I am actually here. Dit weekend ben ik samen met twee HVO volunteers en twee volunteers uit de 'bug house' (biologen) op pad geweest. Na onze huurauto in Hilo opgepikt te hebben en snorkels, body boards en surfschoenen bij de lokale Wallmart gekocht te hebben zijn we naar de Black sands beach gereden, die zoals de naam al zegt, uit zwart zand bestaat. Het strand staat bekend om de schildpadden die er vaak op het strand liggen, en ja hoor, ze waren er afgelopen zaterdag ook!


En iets verderop, de Pacific bij South Point - het meest zuidelijke puntje van de USA:


Na een nogal bizar ritje met een 'minivan' over een track waar je toch echt een 4x4 voor zou willen hebben (maar the good old minivan hield zich ook prima, hij was alleen een beetje vies na afloop, maar ach... ik hou wel van een beetje vies ;-) liepen we naar de Green sands beach. Echt groen was ie niet (hij zou uit voornamelijk olivijn moeten bestaan), maar we hadden wel zo'n beetje onze private beach en de golven waren er ENORM - wat dan wel weer tot gevolg had dat ik nu een beetje bont en blauw ben want golven van 2 meter hoog zijn al bodyboardend toch wel een beetje hoog... 's Avonds zochten we een camping op en net toen ik een slaapmatje op het gras had uitgerold vroeg iemand 'do you need some bugspray?'. Euhm... hoezodattan? Niet veel later kwamen de twee van de 'bug house' aan met 20 cm lange duizendpoten, black widows (giftige spinnen) en kakkerlakken in een tupperware doosje... Right. Bij nader inzien sliep ik die nacht toch maar in de auto.

Zondag begonnen we met een bezoekje aan een Kona koffie plantage, waar we gretig gebruik maakten van free coffee tasting (slapen in een auto is toch niet zo relaxed, vooral niet als je nek continue een soort hoek van 60 graden maakt omdat je anders niet in de auto past...), en bezochten daarna de Place of Refuge, een heilige plek waar nog aspecten van de oorspronkelijke Hawaiiaanse cultuur te zien zijn:

De daarnaast liggende Honaunau bay is een van de beste plekken van Hawaii om te snorkelen, en helemaal vandaag want er zwommen enorme groepen met dolfijnen rond!! Supercool! Je hoefde alleen maar een beetje rond te zwemmen en voor je het wist kwamen er een stuk of 6 dolfijnen op een paar meter afstand langs. Om de middag helemaal goed te maken bezochten we daarna de Kona Brewery, waar we een tour volgden met *free tasting* (joehoe!). En dan nu weer een lesje American Paranoia, part 2: wist je dat het in Amerika verboden is om bier in een geopende verpakking te vervoeren in een auto?! OK, that may make sense, maar dat betekende ook dat we de (enorme) flessen bier die we hadden gekocht en waar een schroefdop op zat eigenlijk niet mee mochten nemen, want het was niet te controleren of de schroefdop al open was geweest of niet... Om het nog Amerikaanser te maken: in een state car mag je helemaal geen alcohol vervoeren. Tja. Je bent jong en onbezonnen of niet he, dus we stopten de flessen maar gewoon een beetje weg toen we de auto in Kona (een grote plaats aan de westkust van Hawaii) parkeerden om daar een hapje te gaan eten, voordat we naar huis gingen.

Toen we 's avonds terugreden viel al op dat er heel veel vog (volcanic smog) rond het national park hing, en dat de plume van de Kilauea bijna vertikaal omhoog ging (normaal gesproken wordt 'ie door de trade winds naar het zuidwesten geblazen en hebben de omliggende dorpjes er eigenlijk geen of nauwelijks last van). Toen ik vanmorgen (het was vandaag Columbus day, en daarom een vrije dag) op de website van het observatorium keek zag ik echter dat er nog veel meer aan de hand was: er was een explosive eruption geweest zondagochtend om half 8!! In normaal Nederlands: er is een heleboel zooi uit de Halemaumau krater gekomen, zie de video van de USGS:

Uhm en ja... dat is de plume waar ik gasmetingen in doe en waar ik vorige week leuk voor stond te poseren:

Om precies te zijn, het is de plume waar ik twee dagen eerder om half 8 's ochtends as aan het verzamelen was... Het maakt weer even duidelijk dat je in een geologisch ontzettend actief gebied werkt en dat dat niet zonder gevaar is (en dat de helm niet voor niets is, aangezien er dit keer projectielen ter grootte van een grapefruit uit zijn gekomen). De vulkanische activiteit was sowieso vandaag goed te merken: de trade winds waren vandaag maar heel zwak, waardoor de plume praktisch boven de krater blijft hangen en de SO2 concentraties daardoor flink oplopen. We zijn 's middags even bij het observatorium wezen kijken naar de plume, en op sommige plekken was het echt niet te harden. Ongelofelijk dat ze toch nog toeristen toelaten om op die plek te kijken. Anyway, Pele is flink bezig dus ik ben reuzebenieuwd wat deze week allemaal gaat brengen!!

Aloha!

PS. Bedankt voor al jullie leuke reacties op deze blog! En opa, de auto is inderdaad een 4x4 maar het stuur zit gewoon op de normale plek (links), ze rijden hier gewoon aan de linkerkant van de weg.

Met m'n neus in de zwaveldioxide

Allereerst: bedankt voor al jullie reacties op mijn PhD-dilemma! Ik heb inmiddels wel een soort van beslissing genomen na allemaal plussen en minnen tegen elkaar gezet te hebben, maar ik broed er nog heel eventjes over verder en stuur eerst een e-mail naar Utrecht/Amsterdam voordat ik het hier online zet ;-)

Anyway, back to Hawaii. Vandaag en gisteren waren supergaaf, ik ben met mijn supervisor Jeff het veld in geweest (of eigenlijk: ik heb in een asociaal grote Amerikaanse auto rondgereden en gasmetingen gedaan...)!! Omdat jullie je misschien afvragen waarom iemand zich in vredesnaam vrijwillig zou willen blootstellen aan hoge (honderden ppm) concentraties SO2 gas... hier een korte uitleg. De hoofdtaak van het observatorium hier is het in de gaten houden van de vulkanische activiteit van de Kilauea, voor zowel een wetenschappelijk doel als om de bevolking te waarschuwen. Dat monitoren kan op verschillende manieren, bijvoorbeeld door aardbevingen te registreren met seismometers, door de deformatie te meten met tiltmeters, door vulkanische as te verzamelen en te analyseren, of dus door vulkanische gassen te meten. Zwaveldioxide, of SO2, is daar bijzonder geschikt voor, want de hoeveelheid SO2 die uitgestoten wordt is afhankelijk van de vulkanische activiteit. En dus sturen ze vrijwilligers erop uit om, gewapend met gasmasker, helm, oranje vest, SO2 meter en spectrometer, door de plumes heen en weer te gaan rijden!

Gister dus m'n eerste runs gedaan, samen met m'n supervisor. Zo'n run houdt in dat je een UV-spectrometer op de auto vast maakt en dan met een snelheid van 25 of 30 mph heen en weer gaat rijden, of op de summit van de Kilauea rondom de Halema'uma'u vent, of langs de Chain of Craters Road om de Pu'u'O'o vent te monitoren. Op een schermpje op een laptop die aan de spectrometer zit zie je de spectra verschijnen en de concentratie SO2. Het is nog een hele kunst om én de auto op de weg te houden (een beetje oud geval met z'n eigen kuren), én het schermpje af te lezen wanneer je in de plume zit en dus je snelheid goed moet houden, én je SO2 meter in de gaten te houden of je je gasmasker al op moet zetten, én ook nog eens geen andere weggebruikers, nene's (de lokale, beschermde gans hierzo) en toeristen te raken!! Hoeveel en hoe goed je kan meten hangt daarnaast ook nogal af van bijvoorbeeld de windsnelheid en windrichting (als de plume niet goed over de weg heen blaast kan je rijden wat je wil...), en gister waaide 'ie nogal omhoog dus meetten we 'maar' zo'n 400 ton SO2/dag als flux.

Vandaag was echt wel even andere shit zeg, wow! Vanmorgen was ik er al vroeg uit om om 7.00 uur mee te gaan met de ash collection, wat neerkomt op meehelpen emmertjes te legen die een dag lang rondom de plume vulkanische as hebben staan opvangen. Het was meteen al duidelijk dat de plume vandaag veel productiever was dan gister, de SO2 meter begon regelmatig heftig te piepen dat we uit de plume moesten (het gasmasker werkt maar tot 50 ppm SO2, dus daarboven is het alsnog wegwezen). In de ochtendzon was het ook vooral gewoon een heel mooi, indrukwekkend gezicht:

Een paar uur later stond de gas measurement op het programma, dus na de auto opgetuigd te hebben met de spectrometer reed ik samen met Jeff naar de plume. Holy shit!! Dat ding was echt enorm dicht vandaag, en ik stel me zo voor dat het er op Venus net zo uit ziet. Het gasmasker was hard nodig... en hem iets te laat opzetten leidde tot een rare, droge smaak in m'n mond (zwavelzuur, jum!). Omdat de windcondities vandaag zo gunstig waren (de goede richting en goede windsnelheid) mocht ik 's middags in m'n eentje de gas monitoring op de Chain of Craters road doen. En zie hier, mijn "kantoor" voor de komende drie maanden:

in de auto: de laptop, en rechts de SO2 meter (mobiel-achtig ding)

de asociaal grote auto met daarop de FLYSPEC spectrometer gemonteerd (enorme high-tech constructie):

en m'n werkkleding (da's nog eens wat anders dan zo'n suf C'est du Pain bloesje ;-)

En dat was alweer de eerste werkweek hier! Morgen en zondag erop uit en een beetje het eiland verkennen, maandag ook nog vrij en dan maar eens kijken of ik een wandelingetje in de omgeving kan maken.

Liefs!

First day at work

Don't worry... ik blijf waarschijnlijk niet met deze frequentie blogs publiceren, maar vandaag wéér zoveel nieuws gedaan dat ik maar weer eens een verhaaltje tik. Vanmorgen alwéér goed nieuws: IK HEB OOK EEN AANBIEDING GEKREGEN VOOR DE PhD IN AMSTERDAM!!! Niet dat dat er nu makkelijker op maakt, want ik vind beide projecten heel erg leuk, en beide hebben hun eigen plus- en minpunten. Lekker luxeprobleem, maar ik moet voor a.s. dinsdag een keuze hebben gemaakt en ik weet echt nog niet voor welke ik moet gaan... Als jullie nog goede tips/wijze adviezen hebben: let me know.

Vandaag dus ook m'n eerste werkdag, hoewel dat vooral betekende: kennismaken met iedereen en het instituut, computeraccount opzetten en een IT-training doen (heel suf, alsof je nog nooit van spam/virussen/spyware hebt gehoord). En... ik moest ook een soort helicopter-training doen (les 1: benader de heli altijd van voren anders word je onthoofd), want ze willen hier nog wel eens met een helicopter over de lavavelden vliegen en de volunteers mogen daar ook bij mee!! Woehoeee... ik kan niet wachten tot ik me in m'n brandvrije pak/pilotenhelm/leren handschoenen en leren schoenen mag hijsen (goed he, allemaal geleerd vandaag) en mee mag vliegen!! Verder was het niet heel spannend, ik moest 's middags naar Hilo voor een longfunctie-test om goedgekeurd te worden voor het gebruik van een gasmasker (joehoe I passed, dus binnenkort al de caldera in!) en daarna hebben we nog even geshopt en heb ik voor het eerst in een enorme Amerikaanse auto met automaat gereden (de government car die we gaan gebruiken voor de gasmetingen).

Morgen even babbelen met m'n supervisor en dan hopelijk snel het veld in! Vanavond nog even bij de Halema'uma'u plume wezen kijken en hij was veel feller dan maandag... blijft bijzonder om te zien.

Aloha!

PS. Aargh. Het Aliaga-hoestje keert weer terug... wat is dat met warme landen en verkouden worden in de eerste week?

Aloha!! Andere kant van de wereld bereikt!

ALOHA!!

Eindelijk op Hawaii aangekomen gisteravond, na een uiterst enerverende dag. Gisteravond dus met Sanne en Jannes in Chinatown uit eten geweest, en hier nog een paar foto's daarvan (OK, ze zijn niet zo heel scherp, maar hé, ik was al 26 uur op...).




Geen idee waar het standbeeld op die laatste foto van is, maar het ziet er wel lekker toeristisch uit zo. Verder niet zo heel veel mee gekregen van San Francisco trouwens, maar wel de bekende 'cable cars' gezien die door de belachelijk steile straten van het financial district van San Francisco rijden. De Golden Gate bridge lag een beetje ver weg om nog 'eventjes' te bezoeken, dus die moet maar wachten tot de AGU van 2009... Best kans dat ik daar heen ga, want IK HEB DE PhD POSITIE IN UTRECHT AANGEBODEN GEKREGEN!!! Nu niet meteen diep zuchten en zeggen "jahaa... wat een verrassing", ik ben er toch wel heel blij mee en stond maandagochtend even te juichen in de badkamer van m'n hotel in San Francisco. Nu is het nog even afwachten wat ze in Amsterdam van me vonden, maar begin volgende week heb ik als het goed is een definitieve beslissing gemaakt over waar ik me de komende 4 jaar mee bezig ga houden. Stay tuned...

De dag begon dus bijzonder goed, maar na een check-in voor de vlucht naar Maui op de stoep van San Francisco Airport (is dat om je duidelijk je maken dat je economy-class vliegt ofzo?) volgden een paar bizarre uurtjes. Net toen iedereen zo'n beetje aan boord was van het vliegtuig en we op het punt stonden te vertrekken, reed iemand van het grondpersoneel een truck in één van de motoren... Tja. Zal United blij mee zijn geweest, want een of ander essentieel onderdeel was geraakt, waardoor wij niet alleen weer van boord moesten en een nieuw vliegtuig gezocht moest worden, maar waardoor het beschadigde vliegtuig ook minstens 2 dagen uit de running zou zijn. Gelukkig duurde het niet al te lang voordat er een nieuw vliegtuig kwam, dus rond 11:00 stonden we voor de tweede keer op het punt te vertrekken. Nietsvermoedend zat ik mee te luisteren met het radioverkeer van de luchtverkeersleiding (mogelijk op alle United domestic flights), toen ik ineens hoorde:

"United 35 to traffic control."
"United 35, go ahead."
"We are experiencing some mechanical problems with pushing us back from the gate, so we need a little more time."

Euhm? Een paar minuten later kwam de toelichting van de piloot, en het bleek dat het ding dat het vliegtuig van de gate weg duwt niet los wilde koppelen (en da's knap lastig vliegen)... Gelukkig was Murphy's law dit keer niet al te hardnekkig, want na een half uurtje stegen we dan toch op richting Maui, en landden 5 uur vliegen later op hét vakantie-eiland van de State of Hawaii. Wat een wereld van verschil met San Francisco, of eigenlijk met alle plekken waar ik ooit geweest ben: op een of andere manier straalt alles een enorm relaxte, gemoedelijke sfeer uit. Het vliegveld is voor het grootste deel open, dus de warme, vochtige lucht was meteen goed merkbaar - niet heel bevorderlijk voor een gejetlagde maag die anderhalve dag op vliegtuig-voedsel heeft geleefd, maar gelukkig doen Maui-style chips en Hawaiiaans water dat gezuiverd is door de vulkanische stenen van de Mauna Loa wonderen (en anders zou je je alleen al beter voelen door de blije verpakkingen)...



Mijn laatste vlucht was in een heel schattig klein pruttelkistje (paps, ik heb het even opgezocht: het was een Dash-8 200), waarmee ik dan eindelijk, na in totaal een uur of 18 vliegen landde op Hilo International Airport. Het aspect "International" is trouwens wat ver te zoeken, volgens mij landen er helemaal geen internationale vluchten hier en er is ook maar 1 echte landingsbaan, maar ach. Een kleffe, warme zwavellucht (uhuh.. hoe ranzig klinkt dat) wachtte me op, maar gelukkig ook drie andere volunteers Leann, Brian en Richard, die me meteen langs de supermarkt in Hilo reden zodat ik voor de komende week voorraad kon inslaan.

Het huis waar ik de komende drie maanden verblijf ligt op ongeveer een half uurtje rijden van Hilo op de flanken van de Kilauea (zie de rode pijl op de kaart), en deel ik met 5 andere volunteers: twee Britten (Leann, een Britse studente Natural Hazards en mijn kamergenootje; en Robin) en drie Amerikanen (Brian, geologie-student; Hal en Richard, een wat oudere man met een achtergrond in electronics).



Het is volgens mij echt een leuke groep waar ik me wel helemaal thuis ga voelen, en ze hebben in ieder geval volop plannen. Gisteravond was het heel helder, dus zijn we even gauw gaan kijken bij de Halema'uma'u krater (het huis van de godin Pélé, aldus de Hawaiianen). SU-PER-GAAF!! Er komt continue een flinke pluim gassen uit die 's nachts rood oplichten, je krijgt van de foto wel een beetje een indruk denk ik ;-) Daar ga ik de komende maanden dus zo'n beetje werken...



Ik werd ook nog even getrakteerd op een 'moonbow', hetzelfde als een regenboog maar dan door het maanlicht!! Het schijnt een nogal zeldzaam fenomeen te zijn, waarschijnlijk zie je het alleen maar op plekken waar het én donker genoeg is omdat het maanlicht niet zo sterk is, én vochtig genoeg. Geen slecht begin voor een eerste avondje Hawaii.

Vandaag (dinsdag hier) hakte de jet-lag er toch wel een beetje hard in, ik heb tot half één geslapen en ga daarom morgen (woensdag) pas aan het werk. De eerste week zal wel vooral een beetje meekijken en kennismaken worden, en morgen moet ik naar de dokter in Hilo voor m'n gasmasker-test. Komende maandag is het hier alweer een national holiday (Columbus day) en zijn we vrij... waarschijnlijk ga ik met Leann en Richard een stukje van het eiland verkennen en op zoek naar echte Kona-koffie.

Aloha en hoop dat in Nederland ook alles goed met iedereen is,

Dees

6000 miles and 6 meals

Even een kort berichtje vanuit het hotel in San Francisco... Na een ontbijtje met paps en mams (meal count: #1) op Schiphol met een beetje vertraging vanmorgen vertrokken richting Londen Heathrow, want volgens de captain was het 'exciting weather at Schiphol and exciting weather at Heathrow and nowadays pretty much everything results in delays at Heathrow', dus moesten we even 20 minuutjes wachten. Na een kort vluchtje (meal count: #2) bagage opgepikt op Heathrow en alweer ingecheckt voor de vlucht naar San Francisco, waarna mijn Zeer Verdachte Medicijnvoorraad ertoe leidde dat bij de security m'n hele tas doorzocht moest worden en zelfs m'n i-pod gescand moest worden... weird. Op Schiphol maakt niemand zich daar druk om... Anyway, lunch op Heathrow volgde (meal count: #3) en daarna boarding van de Boeing 777 van United (OK, na alleen maar Ryanair/Easyjet/Transavia te hebben gevlogen was ik wel even onder de indruk van de grootte van dat ding!!). Een uur of 10 en een maalijd en snack later (meal count: #4 and #5) eindelijk aangekomen op San Francisco International Airport. Gauw met de BART naar het hotel, waar ik een half uurtje later Sanne en Jannes trof! Superleuk om ze weer een samen te zien, en we zijn in Chinatown in San Francisco maar even een hapje gaan eten (meal count: #6). Je merkt: ik heb genoeg eten naar binnen gewerkt om de komende 2 dagen geen honger te lijden, haha!

Nou... ik ga maar eens slapen, het is hier 23:30 en ik ben nu al 26 uur op. Morgen gaat de wake-up call al om 5:15, want m'n vlucht naar Hawaii vertrekt om een uur of 9 weer.

PS. Voor diegenen die ooit nog naar SFO vliegen... zorg dat je een stoel aan het raam aan de rechterkant van het vliegtuig krijgt!!! Het uitzicht op Groenland is echt bizar mooi en maakt de keren dat je degene naast je moet vragen of je er even uit mag meer dan waard.

Bijna weg...

Na een bizarre week die volgepland stond met sollicitatiegesprekken, etentjes met vrienden en het afronden van de laatste versie van mijn afstudeerscriptie is het dan ein-de-lijk zover: over een uur of 12 zit ik in het vliegtuig naar Londen, op weg naar Hawaii! Via Londen Heathrow vlieg ik dezelfde dag nog naar San Francisco, sla even een nachtje slaap over om met Sanne en Jannes in San Francisco bij te kletsen, en vlieg dan de volgende ochtend via Maui door naar The Big Island, Hawaii. Ik ben daar als alles goed gaat rond het begin van de avond, voor jullie dan al dinsdagochtend aangezien het daar 12 uur vroeger is. Ik ben heel heel heel erg benieuwd wat me te wachten staat, maar e-mails met 'most volunteers arrive at the observatory at 8 a.m.' en 'please send us your birthdate so we can arrange a doctor's check-up to get approval for you to wear a gas mask' wekken in ieder geval de indruk dat ik me niet zal vervelen en dat het zeker niet saai (zaai?) zal worden!

Nu eerst nog maar een poging doen om de laatste zooi in m'n toch al veel te volle tas te proppen en wat uurtjes te slapen...