I'm on top of the world!!! (will it ever get any better than this?)

Toen ik een maand voor vertrek door mijn Rough Guide van Hawaii zat te bladeren en op de bladzijden over Mauna Kea stuitte wist ik één ding zeker: daar wil ik heen!! Voor diegenen die nu fronsend naar deze zin kijken en zich afvragen waaromdattanweer... Mauna Kea is strict genomen de hoogste berg ter wereld, gemeten vanaf de korst (als je de oceaan weg zou halen zou je een berg van 10203 meter overhouden), en omdat hij midden in de Pacific ligt is de lucht bovenop de top de meest heldere lucht ter wereld. Reden voor ongeveer de halve wereld om er een telescoop op te planten, en elke nacht naar sterren te zoeken (jaja... zelfs Nederland blijkt er een telescoop te hebben, gedeeld met de UK en Canada: de James Clerck Maxwell Telescope). Hoewel de sterrenhemel boven Kilauea al fantastisch is, is dit dé plek om sterren te spotten... en het feit dat je helemaal naar de top op 4205 meter kan rijden is ook vrij awesome natuurlijk ;-)

Met een bijzonder strak uitgedacht plan vertrokken we gister eindelijk naar deze droombestemming. Als beloning voor ons harde werken (...) mochten we van HVO wel de middag vrij nemen (het is hier vandaag Thanksgiving, dus gistermiddag was een beetje zoals kerstavond... niemand die echt iets uitvoert), dus reden we rond noon naar Hilo, pikten daar onze huurauto op en reden naar het visitors centre op Mauna Kea - het verste waar je met een gewone auto kan komen. Brian en Hal zouden die middag met hun 4WD government car van hun veldwerk op Mauna Loa afkomen en ons oppikken, om vervolgens met z'n allen een amazing stargazing night op Mauna Kea te hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Zelfs de heenweg van Hilo naar Mauna Kea over de Saddle Road was al tof, zeg nou zelf... hoe cool is het om vanuit een druilerig, grijs Hilo door het wolkendek naar de zon te rijden?!? Tegen de tijd dat de zon onder begon te gaan arriveerden we bij het visitors centre en klommen even een klein heuveltje op om het uitzicht op Mauna Loa te bewonderen (wauw... een half uurtje op 3000 meter hoogte in de ondergaande zon zonder zonnebrand-creme en een genadeloos stoplicht is het gevolg). Kijk en oordeel zelf...

Wohaa... I'm on top of the world!!!!!!!!!!!!! (Mauna Loa in de achtergrond)

Geinige plantjes... Mauna Kea heeft een Arctisch klimaat, dus de meeste vegetatie bestaat hier uit een soort vetplanten.

Mauna Loa, net ietsje lager dan Mauna Kea, maar nog wel vulkanisch gezien actief.

The road to heaven... die witte Z is de weg naar boven (de top is niet zichtbaar, die ligt nog achter die heuvel aan de rechterkant).

Tegen de tijd dat Robin, Richard en ik weer van de heuvel af waren, waren Brian en Hal ook inmiddels gearriveerd en vertrokken we richting de top van de Mauna Kea, niet zonder onderweg even te stoppen en in stilte te genieten van de zonsondergang (die stilte is vrij bijzonder met een altijd zingende Brian en een altijd pratende Leanne). You'll understand why, though...

Van links naar rechts: Hal, Robin, ik, Brian en Richard...

Een hobbelig ritje later was dit het uitzicht... letterlijk en figuurlijk: COOL! Man, wat was het koud daarboven zeg, met een temperatuur van rond het vriespunt en windsnelheden van rond de 20 m/s wil je wel al je kleren aantrekken die je naar Hawaii hebt meegenomen... De telescopes op deze foto zijn maar een klein deel van het aantal dat er op de top staat, ik gok dat het er een stuk of 12 zijn.

Nadat de zon eenmaal helemaal onder was gegaan, we onze chop suey naar binnen hadden gewerkt en onze regenpakken aan hadden gedaan tegen de kou volgde een persoonlijke cursus 'finding all constellations in the Hawaiian sky, by Brian and Hal'... awesome, dude! Je vraagt je af en toe af wie heeft bedacht dat een vaag cluster sterren het paard Pegasus is, maar zoals Brian zei: 'it's just your imagination'. Ik denk dat we gauw een uur of 2 boven op de top naar sterren en de melkweg hebben staan staren, waarna we toch wel erg verkleumd begonnen te raken en we naar het visitor's center terug reden om daar warme koffie en thee te maken, een beetje te geinen met een volunteer van het visitor's center en Star Wars te spelen met hun laser-pennen (en hmm... is dat Orions zwaard, of toch iets anders?) en door te opgestelde telescopen naar sterren en de Andromeda nevel te kijken.

And now I am wondering... will it ever get any better than this?

Another week in Paradise (by the Dashboard Light?)

Aloha!

Wauw... Sneeuw in Nederland! Winter is bij jullie blijkbaar echt begonnen. Hier doet het regenseizoen ook haar best, met schitterende regenbogen boven de caldeira als gevolg:

Afgelopen dinsdag maakte de FLYspec (de naam van de spectrometer) bijna haar naam waar door een poging te doen van de auto af te vliegen in de wind met windkracht 8 op de Chain of Craters Road. Ik ging bijna de FLYspec achterna toen ik uit de auto stapte om hem steviger vast te binden, maar pfiew... I survived. Dat was de enige dag dat ik op de Chain of Craters road rondhing, want de rest van de week stond vooral in het teken van de mysterieuze Halemaumau plume die sterk varieerde in intensiteit - we zijn er nog niet over uit wat nu precies de reden daarvoor is. De 'glow' in de Halemaumau plume is wel weer terug sinds maandag (de laatste keer dat we een glow zagen was zo'n beetje toen ik net op Hawaii was!), wat de suggestie wekt dat het niveau van het lavameer in de vent weer is gestegen! Stay tuned...

Omdat de plume wel erg 'intriguing' was en de wind woensdag eindelijk goed was hebben Jeff en ik die dag maar weer eens een poging gedaan om FTIR te doen op de summit plume. Normaal is dat niet zo'n succes omdat de plume te dicht is en er dus te weinig licht door komt, maar de omstandigheden leken redelijk gunstig (een vrijdag data reduceren leerde echter dat het misschien tot niet zo succesvol was, maar ja... at least we tried). In ieder geval weer mijn wekelijkse dosis SO2 gehad, 150 ppm SO2 ppm is niet heel relaxed voor je ogen (lees: die branden de hele avond like hell). Helaas geen sunbathing deze keer, maar gelukkig wel een auto waar we in konden springen als er echt iets te veel SO2 op ons af kwam. Zie hier Jeff aan het werk:



Donderdagavond was weer eens een uiterst fijne avond, beginnend met een potje frisbee met Brian, Hal en Robin onder een prachtige zonsondergang boven Mauna Loa. De rest van de avond was nog briljanter: elke donderdag is het hier ook Karaoke-night in de KMC Lava Lounge, en met Brian als uiterst muzikale huisgenoot was het hoog tijd dat we daar eens heen gingen! Haha, wat zal ik er eens van zeggen? De versie van Paradise by the Dashboard Light (mijn all-time favorite karaoke song) die Brian en ik samen deden viel in de smaak bij de rest van het publiek (gelukkig is er geen video-materiaal zoals de laatste keer dat ik dat nummer op tweedejaars veldwerk zong... ahum).

Gister zijn we samen met Bruce, één van de electronics-guys van HVO, naar twee stranden aan de westkant (Kona) van het eiland gereden, om daar al snorkelend de meest coole vissen te spotten, te boogie boarden (weinig succesvol) en te frisbeeen. Het weer was niet echt heel tof, maar ach... al snorkelend/frisbeeend maakt dat weinig uit.

Vanmorgen vroeg (7:00) naar de Farmer's market in Volcano geweest samen met Sara en Joe van de Bug House, en weer veel te veel geld uit gegeven aan rare tropische vruchten (vandaag gescoord: rambutans, zie http://en.wikipedia.org/wiki/Rambutan). Vind het wel een leuke uitdaging om zoveel mogelijk local produce te eten en gebruiken (en zo stimuleer je ook nog eens de locale economie). Omdat ik niet zo'n zin had om de hele middag binnen op de bank te zitten terwijl het buiten prima weer is, besloot ik er nog even in m'n eentje op uit te trekken: een fietstochtje van het huis naar Mauna Ulu via de Chain of Craters road, en weer terug via de Escape Road. Cool detail: de weg naar Mauna Ulu over de weg is voor het grootste deel downhill, dus waarschijnlijk heb ik op mijn fietsje wel een paar keer de 15 mph of 30 mph speed limit overtreden (whoops... maar wel heel gaaf) haha. De weg terug ging via de Escape Road, een onverharde weg die is aangelegd als alternatieve weg voor wanneer de normale weg door lavaflows versperd is. Pittig fiets-weggetje, maar wel heel gaaf om in je eentje door het regenwoud te fietsen en naar de krakende bomen en zingende vogels te luisteren!

De Escape Road:


Wohaaa... check out die coole kanarie-gele fietshelm!

Pulu op een varen: heel harig spul dat ze twee eeuwen geleden gebruikten om o.a. kussens te vullen, en tijdlang Hawaii's meest belangrijke export product - totdat ze ontdekten dat het spul in een paar jaar tot stof vergaat...

Ciao!

Hier spreekt de geoloog vanuit haar natuurlijke habitat...

In de serie "10 ways to spend your weekend", na het 'All-American weekend", "post-Halloween weekend" en "awesome weekend", deze week: het familie-weekend!

Best bizar - Mariska en Dennis hadden hun vakantie naar Hawaii al in maart geboekt, en pas een half jaar later wist ik dat ik tegelijkertijd met hun aan de andere kant van de wereld zou zijn. Dat kwam natuurlijk wel mooi uit, want op die manier kon even aan mijn drop-behoefte voldaan worden (jaaahhh.. zoute drop!!), en tegelijkertijd kon zuslief gebruik maken van de geoloog in haar natuurlijke habitat (aldus http://www.mariskaroerdink.waarbenjij.nu/). Pele dreigde nog even roet in het eten te gooien door het park zaterdagochtend onder een dikke laag vog te leggen, met bijna 2.5 ppm SO2 in het huis (how tasty) en 5 ppm bij het observatorium - maar ach, zo krijg je wel de Full Volcanic Experience! Na een kwartiertje kuchen bij de overlook over Halema`uma`u besloten we dat dat wel weer even genoeg SO2 was voor vandaag, en reden naar het einde van de Chain of Craters road waar de luchtkwaliteit doorgaans een stuk beter is.

De uitbarsting van de Pu`U O`o vent sinds 1983 heeft ervoor gezorgd dat de weg die vroeger de Chain of Craters road en Kalapana verbond nu bedolven is onder een dikke laag gestolde lavaflows. Ongeveer één mijl vanaf het einde van de Chain of Craters road is het resultaat van deze lavaflows goed zichtbaar: een bordje 'road closed' is - hoe ironisch - ingesloten door lava, dat hier voor het laatst in 2004 stroomde. Als über-toerist/geoloog moet er natuurlijk even met dat bordje geposeerd worden...



En in de verte de indrukwekkende ocean entry plume...



Omdat de rest van het park nogal vogged-in was reden we in de namiddag vast richting Kalapana, om op tijd te zijn voor het bekijken van de ocean entry plume. Dit is de plek waar de lava vanuit de Eastrift zone via tunnels de oceaan in stroomt, was gepaard gaat met een dikke pluim gas en explosies als de hete lava het water raakt en in één keer afkoelt. In tegenstelling tot de Halema`uma`u plume bestaat de ocean entry plume vooral uit HCl, door de reactie met het zeewater. 's Avonds licht de plume op door de hete lava die eronder stroomt, wat voor een rode glow zorgt (net als je eerder zag in de Halema`uma`u plume). OK, genoeg geologie... tijd voor wat foto's!

De ocean entry plume en een littoral explosion:

En een fijn filmpje van de explosions in de plume, zoo super-vet-cool-gaaf!!

De volgende dag waren de trade winds terug en de vog daarmee verdwenen, dus prima weer voor een wandelingetje naar Kilauea Iki (goh... die ziet er zonder rum en overdag toch heel anders uit ;-). Blijft mooi daar, ik geloof dat het wel één van mijn favoriete plekken in het park is!

Dennis en Mariska in Kilauea Iki:

's Middags zijn we een stukje de Mauna Loa opgereden, en hoewel het uitzicht niet veel soeps was door de bewolking is het wel weer een prachtig stukje van het park dat ik nog niet kende... Ongelofelijk hoe stil het daar is (het einde van de weg ligt op ongeveer 2000 meter hoogte), het enige dat je hoort is het ruisen van de bomen en een paar vogels! Wauw... In de kipuka (een eilandje van bomen middenin lavaflows) onderaan Mauna Loa's hellingen zochten we nog even naar wat native Hawaiian birds (resultaat: één apapane en een paar vinkjes), waarna Mariska en Dennis mij weer in mijn eigen natuurlijke habitat dropten en zij weer richting Kona vertrokken. Mag ik bij deze voorstellen om alle familie-weekenden in het vervolg op Hawaii te houden? haha.

Maandag was plume-technisch nogal een bizarre dag: de plume gaat sinds maandagmiddag af en toe 'aan en uit'!! Uiteraard had ik 's ochtends net een gas run gedaan en was net terug en bezig m'n data te reduceren, toen dat ding ineens een miezerig plume-pje werd grrr... Anyway, vandaag wel een aantal runs kunnen doen in zowel de dikke vette plume als in de miezerige plume, dus ik ben weer blij hihi. Nu alleen nog een kwestie van heel veel data reduceren...

See you laturrrr,

Desiree

PS. De zoute drop viel niet erg in de smaak bij mijn Amerikaanse huisgenoten, Brian keek met een hoofd vol afschuw naar het dropje (WAT!? hoe kan je dat nou vies vinden?!)... De taai-taai werd meer gewaardeerd. Stay tuned om te horen wat ze van de pepernoten en speculaasbrokken vinden.

That's an awesome pancake, dude!

Aloha!!

Wie had dat gedacht? Dees wordt langzamerhand een beetje Amerikaans hier op Hawaii. Waarom? Wel, lees verder (en huiver).

• Als iets heel leuk, mooi, fantastisch is, dan is dat 'awesome', of 'cool'. Niets anders.
• Mannelijke leeftijdsgenoten noem je 'dude'.
• Wraps met pindakaas en banaan zijn een prima ontbijt, en koude pizza is een prima lunch.
• Rum drink je met Dr. Pepper, niet met cola (het idee alleen al...).
• De datum van vandaag schrijf je natuurlijk als 11-14-2008, en niet 14-11-2008.
• South Park en the Simpsons zijn het equivalent van het Journaal en Netwerk.
• 'Pancakes' zijn dik en ongeveer 10 cm in diameter, en niet van die platte dingen ter grootte van een koekenpan.
• Voetbal is 'soccer' - 'football' is een compleet andere sport waar je niet eens je voeten bij gebruikt...
• Wie heeft het nog over meters? Miles en feet it is, baby.

Gelukkig kwam er vandaag een pakketje vol met Sinterklaas-snoepgoed om me er nog even aan te herinneren dat Nederland toch ook niet zo gek is (hoe vaak ik deze week al ons drugsbeleid heb moeten uitleggen, wow...). Bedankt pap en mam!! Maareh... ik denk dat de Amerikaanse douane de sinterklazen heeft opengemaakt om te checken of er geen drugs in zat... serieus - de kranten met de Obama foto's hebben niet geholpen ;-) Of ze vonden de chocolade gewoon te lekker, I can't blame them.

Anyway, jullie zijn natuurlijk reuze-reuze benieuwd wat voor spectaculairs ik nu weer deze week heb gedaan, na alle verhalen van afgelopen week. Wel... helaas geen helicoptervluchten of lavaflows deze week, maar wel een supermooie plume vanmorgen (hello... meet the plume-geek)! Er was bijna geen wind, dus de plume ging recht omhoog en tegen een blauwe lucht om half negen 's ochtends levert dat best een indrukwekkend plaatje op.

Isn't she beautiful?

De rest van de week was de plume wat minder spectaculair: maandag waaide ze alle kanten op, dinsdag was ze perfect voor metingen maar ja... Veteran's Day hierzo en dus een vrije dag - die we de hele dag al lezend hebben doorgebracht voor de open haard in de lobby van het Volcano House hotel, woensdag leek ze een poging te doen om ook recht omhoog te gaan maar gooide al gauw roet in het eten toen wij klaar zaten met onze spectrometer en binnen no-time de hele krater met gas gevuld was, en ook donderdag wapperde ze een beetje in het rond. Deze week sowieso kennis gemaakt met het regenseizoen in het regenwoud: het heeft hier in de nacht van woensdag op donderdag zo verschrikkelijk hard geregend en geonweerd dat ongeveer iedereen bij HVO het er de volgende dag over had. Behalve ik natuurlijk, want ik slaap overal doorheen haha. De regen hield donderdag zo'n beetje de hele dag aan, ik geloof dat er in totaal bijna 2 inches is gevallen! Tja, het is hier niet voor niets zo groen he?

Afgelopen woensdag ook mee geweest op fumarole-sampling... helaas in de stromende regen, dus na terugkomst rook ik niet alleen naar SO2, maar ook nog naar verzopen hond haha. Wel een heel bizar landschap, overal knalgele zwavel afzettingen. Foto's hopelijk na de volgende, ietwat drogere fumarole-sampling.

Donderdagnacht was een prachtige nacht, met bliksemflitsen en een volle maan die het vulkanische landschap verlichtten. Wat is er dan beter dan neer te strijken in Kilauea Iki (het gestolde lavameer waar ik eerder over schreef), en languit op de stenen (auw...) tot een uur of 1 naar de lucht liggen staren? Was een super-avond samen met Brian, Hal en Robin (en een ietwat vroege ochtend vanmorgen wuhuh). Als je denkt: nou, leuk hoor, met je gat op een natte steen zitten verkleumen terwijl je in de comfy bedje had kunnen liggen - heb je niks spectaculairders? Jazeker.

Afgelopen weekend was namelijk geen slecht vervolg van de 'awesome' week vorige week. In onze 'James Bond-car' (helemaal niks James Bonderigs aan in het daglicht, maar toen we hem vrijdagavond oppikten zag 'ie er wel strak uit) reden we (Leanne, Richard en ik) zaterdagochtend richting Kona, om daar 's middags onze snorkels en wetsuits op te halen bij de diving company waar we 's middags en 's avonds de Manta Ray dive mee zouden gaan doen! Tegen een uur of 4 stapten we aan boord van de boot die ons naar een stuk van de kust bracht waar alleen Hawaiians aan land mogen, maar waar je als niet-Hawaiiaan wel mag snorkelen. Het water was ongelofelijk helder, en de tropische vissen (remember Dory uit Finding Nemo?) zijn zo mooi om naar te kijken (geen idee waarom ik zo evil kijk op deze foto haha)!!

Na ongeveer anderhalf uur snorkelen klommen we weer aan boord en zetten koers naar de kust voor het Sheraton hotel in Kona. Omdat ze hier al tientallen jaren lang met felle lampen in het water schijnen - waar plankton op af komt - zijn de Manta Rays hier vaak geziene gasten aangezien zij van plankton leven (Manta Rays = reuzenmanta's, een enorme rog, zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Reuzenmanta). Toen het donker genoeg was mochten we weer het water in, dit keer gewapend met lampen waar de manta's op afkomen. Ik weet niet hoe ik het uur dat volgde moet beschrijven, maar uh... ik denk dat WOW!!! wel een idee geeft! Zo ontzettend gaaf om zo dichtbij deze dieren met een spanwijdte van 15 feet te zwemmen!!

Eenmaal weer terug op het vaste land reden we naar een supercoole camping, of eigenlijk gewoon een stuk strand waar je je tent mag opzetten. Voor het ultieme strandgevoel besloot ik maar m'n fleece-slaapzakje op het zand uit te rollen en in de buitenlucht te slapen - wie wil er nou in een tent liggen als je de kans hebt om met uitzicht op een sterrenhemel en onder het geruis van de Pacific in slaap te vallen!

De camping in de ochtendzon:

Bordje op het strand: kijk uit malloot!?

Maffe gecko cravin' sugar in de Kona-coffee shop, de volgende ochtend:

Zondag reden we via de noordroute terug naar Hilo, waar we rond de avond terug moesten zijn om onze auto terug te brengen. Onderweg stopten we bij een paar watervallen, met de meest prachtige bloemen in het regenwoud!

De moraal van deze week?

I believe that there is a subtle magnetism in Nature, which, if we unconsciously yield to it, will direct us aright.

~Henry David Thoreau

Om daar maar eens even over na te denken.

PS. Als jullie de behoefte hebben om mij iets te sturen, dan kan je dat het beste richten aan HVO en niet 'volunteer at the Lava House', dat snappen ze hier blijkbaar niet altijd. Het adres dat op m'n blog staat werkt dus het beste.

Volcanologist... it's a tough job

FTIR-metingen op Pu`U `O`o, afgelopen donderdag. Need I say more?
(voor als je me niet herkent in mijn helicopter/gas geochemist outfit: ik ben de voorste)

The most awesome week of my life (...so far)?

Na overal te hebben gemeld dat ik vorige week vrijdag in een helicopter zou gaan vliegen verwachtten jullie hier natuurlijk afgelopen weekend spectaculaire verhalen en foto’s van mij grijnzend in een helicopter, maar helaas… het weer zorgde ervoor dat de vlucht gecancelled werd. Met de wind en lage bewolking zouden de FTIR metingen die we bij de Pu’U O’o vent wilden doen gedoemd zijn om te mislukken, en een helicoptervlucht a 10 dollar per minuut zou dan wel een hele fikse geldverspilling zijn. Dus na een halve dag in helicopter-suit rond te hebben gelopen want tja, de vlucht staat op standby en je weet nooit of het weer ineens opknapt, konden de normale kleren dus weer aan en waren we weer back-to-business as usual.

Gelukkig mocht ik me ‘s avonds wel weer verkleden, want vrijdag was het hier Halloween en dus reden voor heel keurig Amerika om je in je apenpak te hijsen en je ongegeneerd vol te stoppen met snoep. Nogal bizar voor iemand uit het o-zo nuchtere doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg Nederland, haha! Gelukkig had ik zelf een prachtig Afro-Banana pak weten te bemachtigen in de Wallmart (nog nooit van Afro-Banana gehoord? tsss), en met de rest van mijn huisgenoten verkleed als Lavaman (Robin), Tigger (Richard) en Maverick en Goose uit Top Gun (Hal en Brian) vormden we een aardig bont gezelschap op het Halloweenfeestje in het Kilauea Militairy Camp, kijk en oordeel zelf:

Dan nu de 1,000,000 dollar-vraag:

Wat doen Goose, Afro-Banana, Lavaman en Tigger om 1.00 uur ‘s nachts in de Kilauea Caldeira?

Nou?

Ahum… het zijn de HVO volunteers die van het KMC Halloween-feestje onderweg naar huis zijn, en in het donker een afslagje van de Crater Rim Trail hebben gemist. We dachten op de terugweg wel de ‘scenic route’ te kunnen nemen (het was een prachtige, heldere nacht met bizar veel sterren), normaal nog geen half uurtje lopen, maar eindigden na een uur of 1.5 lopen met alleen een lichtje van een mobiele telefoon als lichtbron ineens in de caldeira... whoops. Een uur later waren we alsnog thuis, maar hoe raar zou iemand hebben gekeken als ‘ie ons was tegengekomen die nacht?!

Zaterdag was vooral een ontbrak-dag al alle nachtelijke avonturen, maar zondag waren we (Leanne, Richard en ik) weer fit genoeg om de Naulu Trail in het Nationaal Park te lopen, van de Chain of Craters road naar de Napau Crater, de krater-buurman van de Pu’U O’o vent. In Nederland is 16km niet echt een afstand waar je na afloop afgepeigerd van op de bank neerploft, maar de zwarte lavavelden, dicht regenwoud en felle zon maakten het een pittige wandeling, maar wel super super mooi (maar ja, alles in het Nationaal Park is mooi duhuh). En heb nou ook eindelijk het ding gezien waarvan ik op de Chain of Craters road de SO2 uitstoot van meet… weten we dat ook weer. Zie hier de foto's...

Mooie orchideeën langs het wandelpad:

Open stukje in het regenwoud:

Uitzicht op de Pu'U O'o vent vanaf de Napau Crater:

Supercoole 'treemolds': lava stroomt om een boomstam, koelt heel snel af en vormt een omhulsel om de boom - met dit soort rare vormen als gevolg. Vond hem wel een beetje op een trol lijken!

Nature's art: fernseeds (varens)

Mocht je denken: houdt het dan nooit op met de spectaculaire foto’s vanaf Hawaii? Inderdaad. Dinsdag zijn we met alle volunteers onder leiding van een geoloog naar de ‘active flowfields’ geweest om daar wat samples te nemen, zoooo gaaf!! De 1.5 uur durende wandeling in de brandende zon over bloedhete zwarte lavavelden vergeet je per direct als je naast een actieve lavastroom staat, de lava ziet gloeien en stromen, en de intense hitte voelt die van de flow vandaan komt. Nou ja, ik denk dat de foto’s wel genoeg zeggen:

Bizar, de lava wordt gewoon gesampled door er met een geologenhamer een stuk uit te trekken en deze in een blik met water af te laten koelen!

Voor het geval het jullie ontschoten was (in welk gat heb jij gezeten het afgelopen half jaar??): dinsdag was het natuurlijk ook Election Day! Wel bijzonder hoor, omdat vanaf Hawaii mee te maken. Niet alleen omdat het hier 6 uur vroeger is dan aan de Eastcoast, dus tegen de tijd dat stemmen in New York en Florida geteld zijn staan de mensen op Hawaii nog steeds hun stembiljetten in te vullen, maar ook omdat Obama van Hawaii komt en het grootste deel van de mensen hier democrats lijken te zijn (vandaag deelden ze in het Militairy Camp bumperstickers uit met ‘Bush – End of an error’, need I say more?) . Tegen de tijd dat wij voor de TV hingen kwamen net de stemmen uit California, Oregon en Washington binnen en werd bekend dat Obama als president was gekozen – the planet is saved! Wij hebben maar even op zijn overwinning geproost en, heel toepasselijk, een film over Guy Fawkes night gekeken in het kader van de ‘regime change’ (en omdat het natuurlijk de dag daarna 5 november was duhuh- remember remember the 5th of November?).

In het kader van supervette activiteiten was vandaag wel de klapperrrr op de vuurpijl: de helicoptervlucht naar Pu’U O’o!!! Het weer was vandaag eindelijk goed, dus vertrokken we vanmorgen om 9.00 met de heli naar de plek waar sinds 1983 al een uitbarsting plaats vindt. Geen lavafonteinen, maar een enorme dikke vette gas plume waar onze geochemici-hartjes natuurlijk wel harder van gaan bonken. Met een helicopter volgeladen met apparatuur, maar zonder deuren (?!) vlogen we naar de gas vent, waar we de apparatuur opzetten, de computer het werk lieten doen en vervolgens een beetje van het zonnetje konden gaan genieten. Mochten er nu helemaal stoompluimpjes uit jullie oren komen van jaloersheid, ik heb ook nog wel een beetje nuttig werk gedaan daar hoor, zie de foto’s…

Het inladen van de helicopter met al onze apparatuur:

Yeah... I like wearing my helicopter helmet!!

De Pu'U O'o cone: gesloten voor toeristen omdat het ding op instorten staat. Het is er soort van veilig om te werken (of nou... hoe veilig kan het zijn om op een vulkaan te werken anyway?), zolang je niet te dicht bij de rand komt en de enorme cracks parallel aan de rand in de gaten houdt.


Opzetten van de FTIR: ik sta hier bij de infrarood-lamp, en Jeff staat bij de telescope aan de andere kant van de plume (niet te zien op deze foto). Het idee is dat de lamp zo precies mogelijk in de telescoop schijnt... niet al te eenvoudig als de wind het ding alle kanten op schudt.

Door de telescope kijken naar de lamp: dit is het ding dat de spectra waarneemt en doorstuurt naar de laptop waar Jeff naar zit te turen.

Temperatuur meten van de gasplume met de temperature-gun:

Windsnelheid en windrichtig meten (nodig voor de berekeningen):

Uhmm... bergschoenen houden niet zo van werken op scherpe vulkanische stenen (hey... waar is mijn profiel gebleven?)


De helicopter op de Pu'U O'o cone:

Speciaal voor jou pap... in de cockpit van de helicopter (kan je een grotere foto mailen):

Vanuit de helicopter: Napau Crater, waar we afgelopen zondag naar toe zijn gelopen!

Nou, ik denk dat jullie met deze foto's en verhalen wel weer even vooruit kunnen! Zal proberen de volgende keer wat foto's te maken van het huis en het observatorium. Ohja, en als je het resultaat van mijn werk hier wil volgen: check http://volcano.wr.usgs.gov/kilaueastatus.php, de gas emission rates worden door mij gemeten en berekend...

Aloha!!
Dees

PS. M'n laptop is inmiddels ook weer terug!! Vanaf nu dus geen sneaky-berichtjes meer vanaf m'n werkcomputer, maar weer vanaf m'n oude vertrouwde laptopje.