Bro, let's go holoholo on da island of O'ahu!

Na bijna 12 weken op da Big Island of Hawai’i te hebben gewoond begint mijn integratie-proces zijn einde te naderen. Niet alleen is mijn dagelijks eetpatroon aangepast aan Hawai’i (papayas, ananas, Kona koffie, en niet te vergeten: Maui rum) en is de shaka sign mijn nieuwe favoriete handgebaar, ik begin ook steeds meer vordering te maken met pidgin Hawaiian. Tijd dus voor een blog title in pidgin… wat het precies betekent laat ik voorlopig nog even aan jullie eigen verbeelding over, maar kleine hint: het is geen slechte beschrijving van mijn Kerstmis dit jaar op O’ahu!

Hoewel mr. Bush ons officieel allen de 26e een vrije dag had gegeven, was het in de week voor Kerstmis al zo uitgestorven op het observatorium dat Tamar voorstelde dat ik woensdag na de lunch maar vast vrij nam. Na nog een paar reistips over O’ahu gekregen te hebben van HVO’s surf dude Loren vetrok ik na de lunch richting Hilo… maar omdat ik officieel de State Car alleen naar Hilo mag rijden voor official purposes only stond ik anderhalf uur voor mijn vlucht vertrok nog in een radiowinkel te zoeken naar een connector voor ons instrument waar we concentraties H2S mee meten. De verkoper keek me echter aan alsof ik naar een koe op zoek was, maar leek eigenlijk geen flauw idee te hebben waar ik naar op zoek was (het is gewoon een simpel plugje net als je voor een TV of radio gebruikt, om twee uiteinden van een kabel met elkaar te verbinden, de beste verkoper dacht dat we met dat plugje concentraties gas meten…ahum), en zuchtte uiteindelijk na een paar minuten in verschillende lades te hebben gekeken ‘madam, I don’t think we have what you are looking for’. Uh… okido. Official purpose, check!

Een paar uur later stond ik op Honolulu International Airport, na een kort vluchtje vanaf Hilo. Eén van de belangrijkste redenen om naar Oahu te gaan is het fantastische busnetwerk dat ze daar hebben: voor twee dollar kan je het hele eiland rond, en de bussen rijden ook nog eens heel regelmatig. Ideaal dus, maar dan moet je wel de bushalte kunnen vinden… Net als op the Big Island houden ze op Oahu blijkbaar ook niet zo van wegwijzers, maar het is natuurlijk ook heel vanzelfsprekend dat je voor de bushalte op het vliegveld eerst naar een andere terminal moet, daar met een lift omhoog moet en vervolgens de bushalte aan de verkeerde kant van de straat vind (oké, het bleek éénrichtingsverkeer, dat moet ik dan toegeven)... Eenmaal in de bus (nee, het is niet zomaar een bus, het is The Bus) was ik bovendien erg blij met het ding-dong systeem dat elke halte omroept, want ik was even vergeten dat ik 1. in het donker aankwam, 2. misschien iets meer dan een Rough Guide kaart nodig had om mijn jeugdherberg te vinden tussen alle Sheraton, Hilton en Ryatt hotels, en 3. Honolulu een tikkie groter was dan Hilo. Waaahhh… SCHOK! Heb in mijn twaalf weken hier nergens zoveel mensen gezien, en realiseerde me al snel dat ik wel erg gewend was geraakt aan de relaxte, no-nonsense sfeer op the Big Island. Ondanks het enorme contrast met ‘home’ (ja, ik bedoel mijn knusse huisje in het regenwoud) had ik een prima kerstavond met een stel Ozzies in de Cheesecake Factory… *jummie*.

25 December 2008
Christmas present for a Cash Machine
Windward Oahu, North Shore and nighttime Honolulu
Loren had me gister de tip gegeven om met de bus het eiland rond te gaan en de surfers op de stranden van de North Shore te checken, en dat leek me wel een toffe besteding van mijn eerste Kerstdag (is weer eens wat anders dan veldwerk in Marokko of je volstoppen met rollades, nietwaar?). Omdat een deel van mijn cash spontaan was verdwenen in de Cheesecake Factory (hummm) gisteravond besloot ik nog even wat geld op te nemen in een uitgestorven Ala Moana winkelcentrum, maar een hongerige geldautomaat besloot dat mijn Nederlandse pinpas een veel te leuk Kerstcadeau was en hem maar in te slikken. Aaahhhhh… na een kortstondige vloekpartij voor het apparaat (dat toch niemand hier verstaat, haha) besloot ik maar het nummer te bellen dat op de geldautomaat stond.

Hello, this is First Hawaiian Bank, how can I help you?
- Eh… my Dutch debit card has just been swallowed by your cash machine and I need to get some cash. What do I do now?
Is it a First Hawaiian card?
- (zucht) No, it is a DUTCH card. From The Netherlands, in Europe.
…
Well… in that case your card has been destroyed and you should inform your bank about that.
WAT??? DESTROYED??? Je bedoelt: opgegeten, vernietigd, foetsie… mijn geliefde pinpas? Lekker is dat.

- So, there is no way I can get my money now?
No madam, I am sorry.

Zucht. Fijn. Na een kort paniek-telefoontje naar huis bedacht ik me dat ik met 12 dollar cash en een credit card nog best kon overleven en stapte alsnog in de bus richting Windward Oahu. Voor diegenen onder jullie die mijn eerdere blogs goed hebben gelezen: dat is dus de oostkust, want de tradewinds komen altijd uit het noordoosten.

Windward beach:


Na anderhalf uur hobbelen hopte ik uit de bus in Hau’ula (waar het inderdaad flink waaide) om daar een kort wandelingetje van een paar kilometer door het regenwoud te maken. En zie daar… mijn kerstboom van 2008!

(nou ja, met een beetje fantasie dan)

Na mijn regenwoudtripje stapte ik weer in de bus en stond 20 minuten later op Sunset Beach, aan de North Shore van Oahu. Dit strand is beroemd voor zijn golven: in de winter is dit de plek van de surf-kampioenschappen, als meer dan 15ft hoge golven richting het strand rollen. De golven waren vandaag niet zo hoog, maar ondanks dat waren er voldoende surfers om voor een aangenaam uitzicht te zorgen, heheh.

Volgens Loren was Haleiwa – cool surfersdorp iets verderop langs de busroute – ook zeker een bezoekje waard, maar op eerste Kerstdag helaas nogal uitgestorven, dus na een kort bezoekje besloot ik met de bus weer terug te gaan naar Waikiki en mezelf op een kerstdiner te trakteren in de Cheesecake Factory (ja… ze hebben daar meer dan alleen cheesecake, duh). Halverwege de avond trof ik daar ook Maria en Ashleigh, twee meiden die in dezelfde kamer in de jeugdherberg als ik sliepen en met wie ik had afgesproken om Waikiki by night uit te testen. Uhuhum… na de nodige cocktails kan ik u melden: test succesvol.

26 December 2008

Uh… did somebody switch of the lights?

Pearl Harbor

Na een dagje holoholo was het vandaag tijd voor een dagje geschiedenis in Pearl Harbor. Helaas was ik niet de enige met dat idee, want tegen de tijd dat ik was uitgeslapen en met de bus in Pearl Harbor was gearriveerd waren alle tours naar het Arizona Memorial al vol. Desondanks vond ik het toch wel erg indrukwekkend om op een plek te staan waar op 7 december 1941 een stukje trieste wereldgeschiedenis werd geschreven, toen een Japanse verrassingsaanval op de Amerikaanse marine basis in Pearl Harbor aan 2400 mensen het leven kostte en 4 US Navy battleships ten zinken werden gebracht. Aangezien ik bijna anderhalf uur in de bus had gezeten om in Pearl Harbor te komen wilde ik er wel iets meer doen dan alleen het kleine museumpje bekijken, en bracht daarom ook een bezoek aan de USS Missouri. Whoops… daar werd mijn ontbrekende kennis over de wereldgeschiedenis korter dan 300 miljoen jaar geleden pijnlijk duidelijk - het was me even ontschoten dat de Tweede Wereldoorlog pas officieel ten einde was toen Japan zich overgaf tegenover de Verenigde Staten, en ik wist al helemaal niet dat dit gebeurde op het dek van de USS Missouri. Weer wat geleerd vandaag.

Arizona Memorial:

USS Missouri:

De plek waar WW2 eindigde:

Op de terugweg van Pearl Harbor naar Waikiki deed ik maar eens een poging om de Postbank te bellen en te kijken of ik Emergency Cash kon aanvragen. Uiteraard kreeg ik weer eens de Meest Trage Persoon van de Postbank klantenservice aan de telefoon… (oké, oké, het was half 5 ’s ochtends in Nederland toen ik belde):

(na een kort gesprekje waarin ik uitlegde dat mijn pas was ingeslikt en dat ik op Hawaii zat en geld wilde opnemen).

Oké, maar zal ik dan eerst uw pas blokkeren?

- Oh ja, dat lijkt me wel een goed idee.

Even kijken… minuut lange stilte…

Zo, uw pas is geblokkeerd. En…ik zie dat u een afbeelding op uw pas had staan, nou deze afbeelding staat ook op uw nieuwe pas. Alleen is deze pas oranje, want zoals u misschien wel weet zijn we overgegaan op nieuwe pasjes, en deze heeft ook een chip en is dus oranje.

AARGHH!!! Alsof ik dat wil weten voor €1,50 per minuut!!! Who cares dat m’n pasje oranje is, als ik er maar geld mee kan opnemen als ik weer in Nederland ben… Toppunt van deze klantenservice was wel dat de beste medewerkster er na 8 minuten bellen achter kwam dat ik identificatie nodig had, me vervolgens uitgebreid naar m’n rijbewijs liet zoeken toen ik zei dat ik die wel bij me had – m’n paspoort had ik voor de veiligheid maar in m’n locker in het hostel achtergelaten – en me uiteindelijk meldde:

Nee, mevrouw… ik heb toch echt uw paspoort nodig. Waarom belt u over een paar uur niet even terug?

Zucht. Laat dan maar zitten, ik betaal alles wel met een credit card en haal m’n groenten en fruit de laatste twee weken dan wel in de supermarkt in plaats van op de markt. Wist ik veel dat een uur later – en 5 minuten nadat ik mijn avondeten in de supermarkt had gekocht – het hele eiland van Oahu zonder stroom zou komen te zitten voor de komende 12 uur door een blikseminslag, en je aan een credit card dus niet zoveel meer hebt! In ongetwijfeld de meest verlichte plek in de hele staat Hawaii leverde de stroomstoring overigens wel een bijzondere avond op: de straten van Waikiki waren donker, mensen waren driftig op zoek naar een plek waar ze eten konden kopen en ik eindigde die dag met aparte gesprekken met aparte mensen op Waikiki beach – een Japanner uit L.A. die een boek aan het schrijven was over de vraag ‘als iemand je zou vragen om 1000 dollar aan hem te geven, zou je dat doen?’ en met wie ik uiteindelijk mijn knoflookstokbrood deelde, en vervolgens een marinier uit Waikiki die zoveel militaire en Hawaiiaanse termen in het gesprek gooide dat ik af en toe geen flauw idee had waar hij het over had. Zeker een memorabele avond…

27 December 2008

The Ultimate Tourist

Diamond Head Crater, Dole Pineapple Plantation and Haleiwa

Zaterdagochtend was de stroomstoring natuurlijk hét gesprek van de dag in Waikiki’s Swube-heaven (Soft White Under Belly - stereotype Amerikaanse toerist, aldus Brian), zelfs bovenop Diamond Head Crater waar ik ’s ochtends omhoog wandelde. Toen ik op m’n teva’s het waarschuwingsbord passeerde dat me vertelde dat ik toch echt suitable footwear moest dragen, vroeg ik me nog af wat voor schoenen ze precies in gedachten hadden als suitable voor een betonnen geplaveid pad… maar blijkbaar is Diamond Head voor Waikiki-loving Americans het equivalent van de beklimming van Mauna Loa voor ieder ander. Serieus… er is niks moeilijks aan het pad, er zijn overal relingen en op de steilste stukken hebben ze een trap aangelegd, maar ondanks dat is het toch ‘brutal’, aldus een Amerikaanse. Nou ja, we gaan maar even op de ignore-the-rest-of-the-world mode om van het uitzicht te genieten, hoewel die richting westen vooral bestaat uit de hoge torenflats van Waikiki.

Diamond Head:

Uitzicht over Waikiki:

Om mijn dag geheel in stijl af te sluiten als Ultimate Tourist nam ik ’s middags de bus naar de Dole Pineapple Plantation, dat helaas voor een deel gesloten was door de hevige regens eerder die dag. Ondanks dat toch wel grappig om te zien hoe ananassen groeien, ik had werkelijk geen flauw idee.

28 December 2008

Now I see why they call it a RAINforest…

Manoa Falls

Op m’n laatste dag op Oahu wilde ik in eerste instantie een flinke hike gaan doen, maar met het slechte weer van de afgelopen dagen in de heuvels achter Honolulu leek me dat niet zo’n heel aantrekkelijk plan en besloot ik om maar een korte wandeling te maken naar de Manoa falls. Hemelsbreed nog geen 5 kilometer van Waikiki beach, maar het regenwoud in Manoa valley lijkt een compleet andere wereld. Helaas maakte het regenwoud zijn naam iets te goed waar: het pad richting de waterval was veranderd in een klein riviertje en op de terugweg van de waterval naar de bushalte regende het zo verschrikkelijk hard dat ik binnen een paar seconden doorweekt was…

Manoa Falls:

M'n jeugdherberg in Waikiki:

En een laatste blik op Waikiki beach:

Hoewel ik zondagavond blij was weer terug te zijn op the Big Island was m’n tripje naar Oahu toch wel erg geslaagd, en het was zeker een gedenkwaardige Kerstmis! Vorig jaar Kerstmis op een kameel in de Sahara, dit jaar op Hawaii – vraag me af waar ik volgend jaar zal zijn...!

Met een beetje geluk wordt oudejaarsdag 2008 ook zeer zeer gedenkwaardig… als het weer meezit mag ik morgen mee op een helicoptervlucht met de geology-group naar de flowfields, en daar de lavaflows karteren!! Dus terwijl jullie aan de oliebollen, appelflappen en oudejaarsconferenties zitten… keep your fingers crossed for me dat het morgen hier niet stortregent (zoals het de afgelopen dagen heeft gedaan).

Wens jullie alvast een heel goede jaarwisseling en een heel gelukkig, gezond en voorspoedig 2009!

Aloha!