Aloha!! Andere kant van de wereld bereikt!

ALOHA!!

Eindelijk op Hawaii aangekomen gisteravond, na een uiterst enerverende dag. Gisteravond dus met Sanne en Jannes in Chinatown uit eten geweest, en hier nog een paar foto's daarvan (OK, ze zijn niet zo heel scherp, maar hé, ik was al 26 uur op...).




Geen idee waar het standbeeld op die laatste foto van is, maar het ziet er wel lekker toeristisch uit zo. Verder niet zo heel veel mee gekregen van San Francisco trouwens, maar wel de bekende 'cable cars' gezien die door de belachelijk steile straten van het financial district van San Francisco rijden. De Golden Gate bridge lag een beetje ver weg om nog 'eventjes' te bezoeken, dus die moet maar wachten tot de AGU van 2009... Best kans dat ik daar heen ga, want IK HEB DE PhD POSITIE IN UTRECHT AANGEBODEN GEKREGEN!!! Nu niet meteen diep zuchten en zeggen "jahaa... wat een verrassing", ik ben er toch wel heel blij mee en stond maandagochtend even te juichen in de badkamer van m'n hotel in San Francisco. Nu is het nog even afwachten wat ze in Amsterdam van me vonden, maar begin volgende week heb ik als het goed is een definitieve beslissing gemaakt over waar ik me de komende 4 jaar mee bezig ga houden. Stay tuned...

De dag begon dus bijzonder goed, maar na een check-in voor de vlucht naar Maui op de stoep van San Francisco Airport (is dat om je duidelijk je maken dat je economy-class vliegt ofzo?) volgden een paar bizarre uurtjes. Net toen iedereen zo'n beetje aan boord was van het vliegtuig en we op het punt stonden te vertrekken, reed iemand van het grondpersoneel een truck in één van de motoren... Tja. Zal United blij mee zijn geweest, want een of ander essentieel onderdeel was geraakt, waardoor wij niet alleen weer van boord moesten en een nieuw vliegtuig gezocht moest worden, maar waardoor het beschadigde vliegtuig ook minstens 2 dagen uit de running zou zijn. Gelukkig duurde het niet al te lang voordat er een nieuw vliegtuig kwam, dus rond 11:00 stonden we voor de tweede keer op het punt te vertrekken. Nietsvermoedend zat ik mee te luisteren met het radioverkeer van de luchtverkeersleiding (mogelijk op alle United domestic flights), toen ik ineens hoorde:

"United 35 to traffic control."
"United 35, go ahead."
"We are experiencing some mechanical problems with pushing us back from the gate, so we need a little more time."

Euhm? Een paar minuten later kwam de toelichting van de piloot, en het bleek dat het ding dat het vliegtuig van de gate weg duwt niet los wilde koppelen (en da's knap lastig vliegen)... Gelukkig was Murphy's law dit keer niet al te hardnekkig, want na een half uurtje stegen we dan toch op richting Maui, en landden 5 uur vliegen later op hét vakantie-eiland van de State of Hawaii. Wat een wereld van verschil met San Francisco, of eigenlijk met alle plekken waar ik ooit geweest ben: op een of andere manier straalt alles een enorm relaxte, gemoedelijke sfeer uit. Het vliegveld is voor het grootste deel open, dus de warme, vochtige lucht was meteen goed merkbaar - niet heel bevorderlijk voor een gejetlagde maag die anderhalve dag op vliegtuig-voedsel heeft geleefd, maar gelukkig doen Maui-style chips en Hawaiiaans water dat gezuiverd is door de vulkanische stenen van de Mauna Loa wonderen (en anders zou je je alleen al beter voelen door de blije verpakkingen)...



Mijn laatste vlucht was in een heel schattig klein pruttelkistje (paps, ik heb het even opgezocht: het was een Dash-8 200), waarmee ik dan eindelijk, na in totaal een uur of 18 vliegen landde op Hilo International Airport. Het aspect "International" is trouwens wat ver te zoeken, volgens mij landen er helemaal geen internationale vluchten hier en er is ook maar 1 echte landingsbaan, maar ach. Een kleffe, warme zwavellucht (uhuh.. hoe ranzig klinkt dat) wachtte me op, maar gelukkig ook drie andere volunteers Leann, Brian en Richard, die me meteen langs de supermarkt in Hilo reden zodat ik voor de komende week voorraad kon inslaan.

Het huis waar ik de komende drie maanden verblijf ligt op ongeveer een half uurtje rijden van Hilo op de flanken van de Kilauea (zie de rode pijl op de kaart), en deel ik met 5 andere volunteers: twee Britten (Leann, een Britse studente Natural Hazards en mijn kamergenootje; en Robin) en drie Amerikanen (Brian, geologie-student; Hal en Richard, een wat oudere man met een achtergrond in electronics).



Het is volgens mij echt een leuke groep waar ik me wel helemaal thuis ga voelen, en ze hebben in ieder geval volop plannen. Gisteravond was het heel helder, dus zijn we even gauw gaan kijken bij de Halema'uma'u krater (het huis van de godin Pélé, aldus de Hawaiianen). SU-PER-GAAF!! Er komt continue een flinke pluim gassen uit die 's nachts rood oplichten, je krijgt van de foto wel een beetje een indruk denk ik ;-) Daar ga ik de komende maanden dus zo'n beetje werken...



Ik werd ook nog even getrakteerd op een 'moonbow', hetzelfde als een regenboog maar dan door het maanlicht!! Het schijnt een nogal zeldzaam fenomeen te zijn, waarschijnlijk zie je het alleen maar op plekken waar het én donker genoeg is omdat het maanlicht niet zo sterk is, én vochtig genoeg. Geen slecht begin voor een eerste avondje Hawaii.

Vandaag (dinsdag hier) hakte de jet-lag er toch wel een beetje hard in, ik heb tot half één geslapen en ga daarom morgen (woensdag) pas aan het werk. De eerste week zal wel vooral een beetje meekijken en kennismaken worden, en morgen moet ik naar de dokter in Hilo voor m'n gasmasker-test. Komende maandag is het hier alweer een national holiday (Columbus day) en zijn we vrij... waarschijnlijk ga ik met Leann en Richard een stukje van het eiland verkennen en op zoek naar echte Kona-koffie.

Aloha en hoop dat in Nederland ook alles goed met iedereen is,

Dees